Focaccia με τοματίνια, δεντρολίβανο και χοντρό αλάτι

Τις τελευταίες μέρες της καραντίνας παρατηρούμε έναν ενθουσιασμό με το φρεσκοζυμωμένο σπιτικό ψωμί στα social media και αυτό, ειλικρινά, με κάνει πολύ χαρούμενη. Το σπιτικό ψωμί είναι απόλαυση και φυσικά λόγω έλλειψης χρόνου στην καθημερινότητά μας υπό κ.σ. είναι μια πολυτέλεια που τις περισσότερες φορές παραμερίζουμε - χωρίς να εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου, δυστυχώς. Βέβαια, καλό θα ήταν να μην αρχίσουμε όλοι να κάνουμε hoarding τη μαγιά από το σούπερμάρκετ γιατί αρχίζει να παρατηρείται έλλεψη και δεν φτάνει για όλους. Οπότε, σας θερμοπαρακαλώ, όταν πάτε για Μετακίνηση 2, σκεφτείτε και τους υπόλοιπους που θέλουν να ψήσουν! Σήμερα αποφάσισα να φτιάξω κι εγώ ένα από τα αγαπημένα μου ψωμιά και να μοιραστώ μαζί σας τη συνταγή. Η φοκάτσια σε όλες της τις παραλλαγές είναι εθιστική και μπορεί να συνοδεύσει ένα γεύμα ή να γίνει ένα απολαυστικό σνακ από μόνη της. Μπορείτε να την εμπλουτίσετε με ό,τι διαθέτει αυτή τη στιγμή το ψυγείο σας: χαρακτηριστικά topping που θα συναντήσετε παραδοσιακά στην Ιταλία είναι τα μανιτάρια, τα κρεμμύδια, οι αγκινάρες και οι μαύρες ελιές.

Εδώ συγχωρέστε μου μια μικρή παρένθεση, αν θέλετε, διότι με έπιασε μια ξαφνική Λονδινοσταλγία. Δεν ειδικεύομαι στην παρασκευή ψωμιού, αλλά αυτή την υπέροχη συνταγή μου την έμαθε ο Τζιουζέπε, ένας από τους Ιταλούς σεφ του εστιατορίου Tozi στο ξενοδοχείο Park Plaza του Λονδίνου όπου εργάστηκα για ένα διάστημα. Η κουζίνα του ξενοδοχείου είχε μια μπριγάδα γύρω στα 50-60 άτομα, από τους οποίους περίπου οι 50 σεφ ήταν Ιταλοί, 4-5 ήταν Άγγλοι, ένας ήταν Πολωνός κι εγώ ήμουν… το κερασάκι στην τούρτα, υποθέτω. Το υπέροχο αυτό διάστημα που εργάστηκα εκεί, κάθε μέρα πλεύριζα και άπο άλλον Ιταλό για να μου μάθει πολύτιμα μυστικά της ιταλικής κουζίνας. Με ιδιαίτερη αγάπη ξεχωρίζω τα arancini, τα lasagne και κάτι φανταστικούς τηγανητούς κολοκυθοανθούς που φτιάχνονταν φρέσκα σε καθημερινή βάση και έχω ενσωματώσει έκτοτε στο ρεπερτόριό μου. Εκεί έμαθα και κάμποσα Ιταλικά (γιατί φυσικά στην ιταλοκρατούμενη αυτή κουζίνα μιλούνταν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα), από τα οποία βέβαια τα περισσότερα έχω πια ξεχάσει. Allora!

Υλικά:

Για ένα ταψί 25 x 35 εκ.

600 μλ νερό χλιαρό

1 κτγ ζάχαρη

14 γρ μαγιά ξηρή

3 κτγ αλάτι

1 κιλό αλεύρι σκληρό

έξτρα παρθένο ελαιόλαδο

ώριμα τοματίνια

δεντρολίβανο φρέσκο

θαλασσινό αλάτι χοντρό

Μέθοδος:

Στον κάδο του μίξερ, ανακατεύουμε το αλεύρι με το αλάτι.

Σε ένα μπολ, βάζουμε το νερό, τη ζάχαρη και τη μαγιά, τα ανακατεύουμε και περιμένουμε 5-10’ να αφρίσει το μείγμα.

Προσθέτουμε το μείγμα του μπολ στον κάδο και με τον γάντζο, χτυπάμε για μερικά λεπτά, ώσπου να σχηματιστεί μια ζύμη που να ξεκολλά από τα τοιχώματα.

Λαδώνουμε το ταψί μας παντού και μεταφέρουμε εκεί τη ζύμη. Τη σκεπάζουμε με μεμβράνη χαλαρά και την αφήνουμε σε ζεστό μέρος για 1 ώρα να φουσκώσει.

Ξεσκεπάζουμε τη ζύμη και με τα χέρια μας την πιέζουμε ώστε να απλωθεί σε ολόκληρο το ταψί. Βυθίζουμε μέσα τα δάχτυλά μας καθώς την απλώνουμε, ώστε να σχηματίσουμε τα χαρακτηριστικά βαθουλώματα αυτού του ψωμιού. Ξανασκεπάζουμε με μεμβράνη τη ζύμη και την αφήνουμε να φουσκώσει για άλλα 45’.

Λαδώνουμε καλά την επιφάνεια του ψωμιού και τοποθετούμε τα τοματίνια διάσπαρτα, πιέζοντάς τα ελαφρώς. Στολίζουμε με μερικά κλαράκια δεντρολίβανο και πασπαλίζουμε καλά με το χοντρό αλάτι.

Ψήνουμε τη φοκάτσια σε φούρνο προθερμασμένο στους 220 βαθμούς ώσπου να ροδίσει η επιφάνειά της.

Αφήνουμε να κρυώσει καλά πριν την κόψουμε.