Ζελέ με ροζέ Prosecco, νεκταρίνια και φρέσκο θυμάρι

Έφτασε επιτέλους η στιγμή που το αγαπημένο μου φρούτο, το νεκταρίνι, είναι στο peak του! (Καλά, ίσως και να μην είναι το αγαπημένο μου, ή τελοσπάντων, βρίσκεται στην ίδια θέση με τα κεράσια - αλλά αυτά τα καλύψαμε ήδη για φέτος!)

Τα νεκταρίνια είναι ό,τι πρέπει για baking, είτε μόνα τους είτε σε τάρτες και πίτες, αλλά μπορείτε άνετα να τα χρησιμοποιήσετε και ωμά σε ένα σωρό γλυκά, όπως πάβλοβα (με το που το οραματίστηκα, μου έτρεξαν τα σάλια) ή στο υπέροχα δροσιστικό ζελέ που ετοιμάσαμε για σήμερα. Γιατί ως γνωστόν, με τις ζέστες που τραβάμε στην Ελλάδα το καλοκαίρι, δεν θέλουμε να τρώμε πολύ, και φυσικά, για επιδόρπιο, τα δροσερά γλυκά που μπορείς να τα φας κατευθείαν από το ψυγείο είναι ό,τι καλύτερο!

Κι αν το ζελέ το έχετε στο νου σας ως κάτι ντεμοντέ, blast from the past, ας πούμε, από τα παιδικά σας πάρτι στα 1970ς και τα 1980ς  ή ακόμα χειρότερα, ως το προκάτ νοσοκομειακό γλυκό που σε ταϊζουν μετά από εγχείρηση, αυτή εδώ η συνταγή θα σας αλλάξει τη γνώμη. Είναι ιδανική για όσους αγαπούν τα ελαφρώς άγλυκα γλυκά και τα γλυκά με αλκοόλ, είναι πολύ elegant σε όψη και σε γεύση και το κυριότερο, εύκολη και γρήγορη!

Υλικά:

15 φύλλα ζελατίνης

1 μπουκάλι ροζέ Prosecco (750 μλ)

2-3 νεκταρίνια 

φρέσκο θυμάρι

150 γρ ζάχαρη κρυσταλλική 

Μέθοδος:

Βάζουμε τη ζάχαρη σε ένα κατσαρολάκι και τη σκεπάζουμε με νερό. Αφήνουμε να πάρει βράση, ίσα-ίσα ώσπου να διαλυθεί η ζάχαρη. Βγάζουμε από τη φωτιά και αφήνουμε να κρυώσει καλά. Ιδανικά, φροντίζουμε να έχουμε φτιάξει το σιρόπι αρκετές ώρες πριν και να το ψύξουμε καλά. (Διαφορετικά, εάν είναι ζεστό όταν το χύσουμε επάνω στα φρούτα θα τα μαλακώσει και δεν θα είναι τραγανά.)

Ετοιμάζουμε τα φορμάκια μας: τοποθετούμε από 3-4 φετάκια νεκταρίνι και 2-3 κλωναράκια θυμάρι στο καθένα. Φροντίζουμε τα νεκταρίνια να είναι μαλακά, αλλά όχι πολύ ώριμα και το θυμάρι να είναι ολόφρεσκο και τρυφερό (Ιδανικά, αν έχετε σε γλάστρα ή στον κήπο σας, είναι ό,τι καλύτερο!).

Μουσκεύουμε τα φύλλα ζελατίνης σε πολύ κρύο νερό για 5 λεπτά. (Αν έχει καύσωνα, ρίχνουμε μέσα και μερικά παγάκια, αλλιώς κινδυνεύουμε η ζελατίνη μας να λιώσει.)

Βάζουμε το σιρόπι μαζί με το Prosecco σε ένα μεγάλο μπολ και ανακατεύουμε. Σε ένα μικρό κατσαρολάκι, τοποθετούμε μια κουταλιά από το μείγμα, το βάζουμε στη φωτιά και αφήνουμε να πάρει βράση. Στύβουμε με το χέρι τα φύλλα ζελατίνης, τα βάζουμε μέσα στο κατσαρολάκι, ανακατεύουμε με έναν αναδευτήρα να διαλυθούν και αφαιρούμε από τη φωτιά.

Αδειάζουμε όλο το περιεχόμενο της κατσαρόλας μέσα στο μπολ με το υπόλοιπο Prosecco και το σιρόπι και ανακατεύουμε. 

Γεμίζουμε τα φορμάκια με το μείγμα μέχρι επάνω και τα τοποθετούμε στο ψυγείο. Αφήνουμε μερικές ώρες να πήξουν.

Για να ξεφορμάρουμε, βυθίζουμε τα φορμάκια μέσα σε καυτό νερό για λίγα δευτερόλεπτα και αναποδογυρίζουμε στα πιατάκια που θα σερβίρουμε.

Ξεφορμάρουμε και ξανατοποθετούμε τα ζελέ στο ψυγείο ως την ώρα που θα τα σερβίρουμε, για να είναι κρύα.

Ένα μικρό υστερόγραφο για να πω πόσο μου αρέσει να τρεμουλιάζει το ζελέ.

Και φυσικά, το τρεμουλιαστό ζελέ, αναπόφευκτα μου θυμίζει δύο πράγματα: 1) Την κλασική ατάκα για τον Άη Βασίλη και την χοντρή κοιλιά του "He shakes his belly like a bowl full of jelly!" από το διάσημο χριστουγεννιάτικο ποίημα 'Twas the Night Before Christmas και 2) Την επική σκηνή από το Jurassic Park (Τι ποιο; Το πρώτο.), όπου τα δύο αδέρφια τρώνε ένα πράσινο ζελέ στην κουζίνα και ξαφνικά το ζελέ αρχίζει να τρέμει γιατί έρχεται ένα κοπάδι Βελοσιράπτορες. Το τρομοκρατημένο ύφος της μικρής τα λέει όλα.

Εσείς ωστόσο είστε εντελώς ασφαλείς από βελοσιράπτορες, τυραννόσαυρους, βροντόσαυρους και λοιπούς δεινόσαυρους στην κουζίνα σας, οπότε μπορείτε να φτιάξετε τη συνταγή ανενόχλητοι-ες.

Και τέλος, δυο λόγια για την ιστορία του ζελέ: Οι πρώτες ιστορικά συνταγές με ζελέ είναι αλμυρές και πρόκειται για τις λεγόμενες "πηχτές" που φτιάχνονταν με τη ζελατίνη από τα οστά των ζώων. Το πρώτο καταγεγραμμένο επιδόρπιο με ζελατίνη απαντάται στο βιβλίο The Art of Cookery, το 1747. Πρόκειται για ένα επιδόρπιο σερβιρισμένο σε ποτήρι, με διαφορετικές στρώσεις ζελέ οι οποίες χρωματίζονταν με φυσικές χρωστικές ουσίες όπως βιολέτα, σαφράν, σπανάκι και κοχενίλη, για το μωβ, το κίτρινο, το πράσινο και το κόκκινο αντίστοιχα.