The Bear: η πιο ρεαλιστική απεικόνιση της επαγγελματικής κουζίνας που θα δείτε ποτέ στην οθόνη σας
Μόλις χτες τέλειωσα το The Bear, το οποίο καταβρόχθισα μέσα σε τρία μόνο βράδια. Θα μπορούσα να το έχω δει μονορούφι άνετα εάν η κούραση δεν στεκόταν εμπόδιο στις βραδινές μου τηλεοπτικές περιπέτειες. Ναι, είναι τόσο καλό - βασικά, είναι απολαυστικό. Ίσως θα το πήρε το μάτι σας να αναφέρεται στα social media τον προηγούμενο μήνα ως κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε και ναι, πρέπει να το δείτε, ειδικά εάν είστε foodie - που για να βρίσκεστε εδώ, πιθανολογώ πως είστε.
Δεν είναι τόσο το φαγητό αυτό κάθε αυτό στο οποίο εστιάζει αυτή η σειρά. Δηλαδή αν περιμένετε να δείτε λαχταριστές λήψεις με σάλτσες να ρέεουν, κρέας να τσιτσιρίζει στα σχαροτήγανα, ζουμερά σάντουιτς να συναρμολογούνται και άλλα τέτοια, σας λέω ευθύς εξαρχής ότι άλλο πράγμα πρόκειται να δείτε. Όχι ότι δεν έχει και τέτοια πλάνα, έχει. Αλλά πάνω από όλα, αυτή εδώ είναι μια σειρά αφιερωμένη στη ζωή στην Κουζίνα. Και γράφω την Κουζίνα με κεφαλαίο κάππα διότι η Κουζίνα, παιδιά, είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια οντότητα, την οποία, όχι μόνο αν έχεις υπάρξει επαγγελματίας σεφ, αλλά πιστεύω και ως λάτρης του φαγητού (και άρα πελάτης εστιατορίων), πρέπει να εκτιμάς και να σέβεσαι.
Αυτό εδώ το άρθρο, λοιπόν, δεν είναι τόσο μια κριτική για τη σειρά The Bear, αλλά μια ωδή στην Κουζίνα. Η Κουζίνα, να ξέρετε, είναι πολλά πράγματα. Είναι κυρία, αλλά και σκύλα. Είναι μητέρα, είναι δασκάλα, είναι μέντορας, είναι ψυχολόγος, γιατρός, βασανιστής, δεσμοφύλακας, καλό αφεντικό, κακό αφεντικό και πολλά άλλα. Και νομίζω πως τίποτα δεν συνοψίζει καλύτερα από το The Bear τη ζωή στην επαγγελματική κουζίνα από όσες σειρές και ταινίες έχουν προσπαθήσει να ρίξουν φως σε αυτό τον μικρόκοσμο μέχρι σήμερα.
Σίγουρα όλοι θα έχετε ακούσει πως η δουλειά στην Κουζίνα δεν είναι παίξε-γέλασε. Έχει πολλή κούραση, σωματική και ψυχική, πόνους στα γόνατα, τη μέση, τα χέρια, έχει θυμό, καυγάδες, αγριοφωνάρες, bullying, έχει ιεραρχία, πολιτικές, σεξισμό, ανταγωνισμό, πισώπλατα μαχαιρώματα, πολλές φορές έχει και αλκοολισμό, ναρκωτικά και άλλα τέτοια δυσάρεστα. Έχει όμως και κέφι, συντροφικότητα, αγάπη, μεράκι και πολλή, πολλή γνώση. Βασικά, η γνώση είναι το σημαντικότερο πράγμα που μπορείς να πάρεις από μια Κουζίνα. Αν δεν παίρνεις γνώση, φύγε, βρες μια άλλη, αυτή δεν είναι για σένα. Αν παίρνεις, όμως, αυτές οι ιερές στιγμές μέσα στη μέρα σου (όπου, λάβετε υποψη, μέρα = κακοπληρωμένο 12ωρο στην καλύτερη) που κάποιος που ξέρει κάτι καλύτερα από σένα και θα σκύψει από πάνω σου με υπομονή για να σου το μάθει, είναι από τις καλύτερες στιγμές στην επαγγελματική ζωή σου. Είναι αυτές οι στιγμές που ανάβει αυτός o γλόμπος ο οποίος αιωρείται πάνω από το κεφάλι σου όπως στα old school καρτούν και ξαφνικά, νιώθεις να γεμίζεις έμπνευση, γιατί με κάθε τέτοια στιγμή, στο μυαλό σου σκάνε χίλιες δυο ιδέες και πιθανές εφαρμογές για αυτή την καινούργια πληροφορία που μόλις απέκτησες. Ναι, ξέρω τι σκέφτεστε: σήμερα, την εποχή της υπερπληροφόρησης, που το διαδίκτυο έχει πλημμυρίσει από συνταγές, φωτογραφίες, βίντεο και tutorials από κάθε λογής ειδικούς, από τον ταπεινό μπλόγκερ-οικιακό μάγειρα μέχρι τους κορυφαίους, βραβευμένους σεφ του πλανήτη που μοιράζονται αφειδώς αυτές τις γνώσεις, τι ανάγκη πια υπάρχει για κάτι τέτοιο; Κι όμως, θα σας πω, τίποτα δεν συγκρίνεται με το να μαθαίνεις ζωντανά, στην πράξη, μέσα στην Κουζίνα, πάνω στην τρεχάλα, την πίεση, το στρες του σέρβις. Και δεν έχει σημασία αν μαθαίνεις από κάποιον σεφ με χρόνια εμπειρίας που τον θαυμάζεις και τον έχεις χρήσει μέντορά σου (άλλο αν αυτός δεν το ξέρει) ή από κάποιον στην ίδια βαθμίδα με σένα που απλώς είχε το προηγούμενο πόστο και θέλει να το ξεφορτωθεί και πιθανόν να σε αντιπαθεί βαθιά ή εσύ να μην χωνεύεις τα χνώτα του ή οτιδήποτε. Αυτή η στιγμή, σας το λέω, είναι ιερή όπως και να ‘χει. Αυτή τη στιγμή θα δείτε και στο The Bear όταν η Λατίνα μεσήλικη μαγείρισσα που έχει δουλέψει στο εστιατόριο όλη της τη ζωή αναγκάζεται να μάθει να κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά όταν ο ιδιοκτήτης προσλαμβάνει μια καινούργια sous chef που ταράζει τα νερά. Σε μια ανυποψίαστη στιγμή, μαθαίνει -θέλοντας και μη- έναν νέο τρόπο να φτιάχνει πουρέ, αυτός αποδεικνύεται πεντανόστιμος, και ξαφνικά, βλέπεις τα μάτια της να φωτίζονται, και έκτοτε όλη η στάση της αλλάζει.
Και αυτή είναι μόνο μία από τις άπειρες σκηνές όπου ένιωσα να ταυτίζομαι παρακολουθώντας αυτή τη ρεαλιστική και εκπληκτικά καλογραμμένη σειρά. Δεν ξέρω τι να πρωτοξεχωρίσω. Από τα προφανή, όπως το στρες της ώρας του σέρβις μέχρι τα απανωτά εγκεφαλικά όταν κάτι πάει στραβά στην κουζίνα (και αυτά τα κάτι είναι πολλά) και την ταχύτητα με την οποία πρέπει να λύνεις προβλήματα, μέχρι την οργανωτικότητα που πρέπει να σε διακατέχει για να τα βγάλεις πέρα στην κουζίνα, όλα, από το πιο μεγάλο παράδειγμα, μέχρι το πιο μεγάλο, τα έχω βιώσει. Όπως, ας πούμε, όταν ο πρωταγωνιστής φωνάζει αγανακτισμένος ότι δεν βρίσκει ποτέ ένα ρημαδομαρκαδοράκι όταν το χρειάζεται ή όπως το να βλέπεις εφιάλτες στο βράδυ μετά το σέρβις ότι κάτι που μαγειρεύεις σου καίγεται. Ή το να κόψεις το δάχτυλό σου άσχημα και φυσικά να πρέπει να συνεχίσεις ακάθεκτος τη βάρδια σου τυλίγοντάς το με χαρτιά, χαρτοπετσέτες πετσετάκια και ό,τι άλλο βρεις πρόχειρο προκειμένου να σταματήσεις την αιμορραγία. Το σχολαστικό σαπούνισμα των πάντων από όλη την ομάδα στο τέλος της βάρδιας, τα “Πίσω!”, “Πλάτες!” και “Καίει!” που πρέπει να φωνάζεις προς άπασες κατευθύνσεις κάθε φορά που περπατάς κουβαλώντας κάτι ή τα άπειρα ατυχήματα στα οποία θα σταθείς μάρτυρας στη θητεία σου, συμπεριλαμβανομένων κοψιμάτων, καψιμάτων και πυρκαγιών. Είναι στιγμές που ξέρω καλά, τις έχω ζήσει στο πετσί μου, που λένε. Και κόβω το χέρι μου πως οποιοσδήποτε σεφ θα το επιβεβαιώσει. Βασικά, δεν χρειάζεται να κόψω το χέρι μου, γιατί το twitter και όλα τα σχετικά facebook groups είναι ήδη τίγκα στις μαρτυρίες και τα σχόλια από σεφ που αισθάνονται να ταυτίζονται με όλα όσα προανέφερα.
Σε τι διαφέρει, λοιπόν, το The Bear από όλες τις άλλες ως τώρα απεικονίσεις αυτού του μαγικού, αλλά και αδίστακτου κόσμου που λέγεται επαγγελματική κουζίνα; Αν είστε foodies, σίγουρα θα έχετε δει ταινίες όπως το Chef, το Soul Kitchen ή το Burnt, τα The Hundred-Foot Journey, It’s Complicated, Ratatouille ή Chocolat. Ταινίες που δεν έχουν δηλαδή, καμία σχέση με την πραγματικότητα του να είσαι σεφ. Σε αυτές, θα δείτε ουκ ολίγες φορές έναν σεφ να φτιάχνει σε ελάχιστο χρόνο φαντασμαγορικά πιάτα τα οποία κανονικά χρειάζονται μια στρατιά από ανθρώπους για να ολοκληρωθούν. Θα δείτε χαρούμενες και χαλαρές ζαχαροπλάστισσες να βγάζουν καθημερινά από τους φούρνους τους αριστουργήματα ικανά να θεραπεύσουν τις νευρώσεις ενός ολόκληρου χωριού και ως δια μαγείας να τους μένει και χρόνος για ειδύλλια και βόλτες στην εξοχή. Ακόμη, σεφ που παρατάνε τη σκλαβιά της κουζίνας για να ανοίξουν το δικό τους μαγαζί και φυσικά όλα πάνε πρίμα και γίνονται πλούσιοι σε ελάχιστο χρόνο απλά επειδή ένας (ΕΝΑΣ) δημοσιογράφος έγραψε μια διθυραμβική κριτική και εν μία νυκτί ο κόσμος έκανε ουρές έξω από την πόρτα τους. Και βέβαια, δεν λείπει και ο underdog/κρυφό ταλέντο σεφ που περιμένει να τον ανακαλύψει κάποιος (ο head chef συνήθως), να αναγνωρίσει τις δυνατότητές του, να τον πάρει υπό τη σκέπη του και μέσα σε λίγες μέρες να ανέλθει τα σκαλιά της ιεραρχίας και να βρεθεί να διοικεί όλη τη μπριγάδα.
Στο The Bear, ευτυχώς, δεν θα δείτε κανένα από όλα αυτά τα κλισέ. Αντιθέτως, μέσα σε μόλις 8 επεισόδια, θα διαπιστώσετε πόσο δύσκολη είναι αυτή η δουλειά, πόση οργάνωση, ενορχήστρωση και καλό κούρδισμα χρειάζεται για να λειτουργήσουν όλα τα πιάτα, πόση αφοσίωση χρειάζεται απλά και μόνο για να βγει το πρόγραμμα της μέρας, και πόσο ακόμα και όταν όλα αυτά τελικά γίνουν σωστά, πάλι δεν σημαίνει πως η επιτυχία είναι εγγυημένη, γιατί για να πετύχει ένα εστιατόριο παίζουν ρόλο ακόμη χίλιοι δύο παράγοντες, εσωτερικοί και εξωτερικοί. Πόσο περίπλοκο είναι να διοικείς ένα εστιατόριο (ακόμη και κάτι φαινομενικά απλό, όπως ένα σαντουιτσάδικο στη συγκεκριμένη περίπτωση) και πόσο δεν αρκεί, τελικά, απλώς ούτε να είσαι ταλαντούχος ούτε δουλευταράς για να συνεχίσεις να υπάρχεις.
Αυτά και πολλά άλλα θα ανακαλύψετε αν αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας στο The Bear, και αν αγαπάτε το φαγητό, σας προτείνω να το κάνετε. Πιστεύω πως έτσι θα καταλάβετε καλύτερα και ίσως να εκτιμήσετε ακόμα περισσότερο τα εστιατόρια που αγαπάτε. Και αν απορείτε, στο τέλος της σεζόν, γιατί στο καλό αξίζει να προσπαθεί κανείς αν ΕΤΣΙ είναι τα εστιατόρια, θα σας πω πολύ απλά, γιατί αν είσαι σεφ, η αγάπη σου, το πάθος σου για το φαγητό είναι ασίγαστο: δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Υ.Γ.1 Η πρώτη σεζόν της σειράς The Bear προβάλλεται στο Hulu. Έχει ήδη ανακοινωθεί ότι πρόκειται να γυριστεί και δεύτερη σεζόν.
Υ.Γ.2 Δείτε σχετικά άρθρα:
