Συνέντευξη με την εικονογράφο Monakrive
Γνώρισα τη Monakrive διαδικτυακά το 2019, όταν μου έκανε μια αναπάντεχη και πολύ ευχάριστη έκπληξη: διάλεξε μια φωτογραφία ενός γλυκού μου (ένα vegan cheesecake με πορτοκάλι, μύρτιλα και goji berries), την εικονογράφησε και την ανέβασε στο προφίλ της στο Instagram! Φυσικά μου άρεσε πολύ, την ευχαρίστησα και τη μοιράστηκα. Τον Αύγουστο που μας πέρασε, εικονογράφησε και μια δεύτερη φωτογραφία μας: αυτή τη φορά, σειρά είχε το φρυγανισμένο ψωμί με σύκα, κατσικίσιο τυρί και μέλι. Παρακολουθώντας την πορεία της στη Monakrive όλο αυτό το διάστημα, και έχοντας αγαπήσει αυτό το project της, μου γεννήθηκε η ανάγκη να μάθω περισσότερα για εκείνη και να τη γνωρίσω από κοντά. Κατοικεί στο Λονδίνο, οπότε μια μέρα του Μαϊου με επισκέφτηκε στο Tearoom και κάναμε μια μακροσκελή συζήτηση περίπου τεσσάρων ωρών - όπως καταλαβαίνετε, είχαμε πολλά να πούμε και να αναλύσουμε. Αποφασίσαμε να καταγράψουμε μερικά από αυτά -κυρίως όσα αφορούν την πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά της- και είναι τα παρακάτω:
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Πες μας δυο λόγια για τον εαυτό σου (πώς λέγεσαι, από που κρατάει η σκούφια σου, που ζεις, ποια είναι η δουλειά σου).
Με λένε Αριστέα Ρέλλου, αλλά τις εικονογραφήσεις μου τις μοιράζομαι ως Monakrive. Είμαι Αθηναία, αλλά εδώ και 10 χρόνια περίπου ζω στο εξωτερικό - πρώτα στη Νέα Υόρκη και μετά στο Λονδίνο, αλλά σιγά-σιγά έχει έρθει η ώρα της επιστροφής.
Έχω συνιδρύσει το Hekátē Studios, μια πλατφόρμα για studio και project management για καλλιτέχνες, και τώρα ξεκινάμε με την ομάδα μας το KIRKI, μια σειρά νομαδικών εκθέσεων σύγχρονης τέχνης στις Κυκλάδες! Η πρώτη μας έκθεση θα γίνει τον Ιούλιο στην υπέροχη Τήνο.
Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια φτιάχνω εικονογραφήσεις με έμφαση στο φαγητό και τη γαστρονομία. Ζωγραφίζω το φαγητό και τα προϊόντα που το απαρτίζουν καθώς με ενδιαφέρει το τι σηματοδοτούν για μένα προσωπικά αλλά και για την κουλτούρα μας γενικότερα. Το φαγητό είναι μοίρασμα, είναι ιστορία, είναι συνέχεια, είναι μνήμη και είναι δημιουργία, και θέλω μέσω της Monakrive να χαρτογραφήσω την Ελληνική κουζίνα για να μάθω λίγο καλύτερα τον τόπο μας. Ειδικά ως Ελληνίδα του εξωτερικού, το φαγητό μου έχει επιτρέψει όχι μόνο να διατηρήσω έναν σύνδεσμο με την Ελλάδα και με όλες τις επιρροές που έχτισαν την γαστρονομία της, αλλά και να αναπτύξω μια δυνατή αίσθηση ταυτότητας.
Πώς επέλεξες το καλλιτεχνικό σου ψευδώνυμο;
Όπως τα περισσότερα πράγματα στην ζωή μου, το επέλεξα ενστικτωδώς, ή ήταν μοιραίο. Όταν ήθελα να ξεκινήσω μια σελίδα για τις εικονογραφήσεις μου, η αδελφή μου η Ανδριανή μου είπε ξαφνικά “ξέρεις ποιο θα ήταν ωραίο όνομα για ένα πρότζεκτ; Μονάκριβη!” και έτσι και έγινε.
Μακάρι να μπορούσα να πω ότι η επιλογή είχε κάτι να κάνει με τους στίχους του Ρίτσου και του Χικμέτ για το τραγούδι του Λοΐζου, αλλά περισσότερο ήταν μια αυθόρμητη έλξη προς την όμορφη αυτή λέξη, η οποία έμελλε να περιγράψει κάτι μοναδικό και πολύ αγαπητό για μένα: την ζωγραφική.
Πες μας για το δημιουργικό process σου. Σχεδιάζεις στο χέρι, στον υπολογιστή ή και τα 2; Τι χρώματα/υλικά και τεχνικές σου αρέσει να χρησιμοποιείς;
Ζωγραφίζω συστηματικά από πολύ μικρή, οπότε έχω πειραματιστεί με πολλές διαφορετικές τεχνικές μέσα στα χρόνια, αλλά για τις εικονογραφήσεις της Monakrive, βρίσκω πως η ψηφιακή ζωγραφική στο iPad είναι το καταλληλότερο μέσο για μένα. Προσφέρει μια ευελιξία που τα πιο παραδοσιακά μέσα δεν έχουν, και σου επιτρέπει να κάνεις γρήγορες και αποτελεσματικές αλλαγές ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε πρότζεκτ.
Όσον αφορά τα χρώματα, αυτό εξαρτάται από τα πιάτα, τις εποχές, τα ενδιαφέροντά μου στην κάθε φάση, αλλά σίγουρα κάνω πολλά γκρουπαρίσματα χρωμάτων είτε ηθελημένα είτε άθελά μου. Τείνω να επιλέγω πιο γήινα και φυσικά χρώματα ως επί το πλείστον.
Ντοματίνια, κόκκινο κρεμμύδι, τσαλαφού και παξιμάδια χαρουπιού από τη Γαλιάντρα
Τα πιάτα που ζωγραφίζεις, τα δοκιμάζεις; Για παράδειγμα, τα εστιατορικά πιάτα που ζωγραφίζεις τα έχεις παραγγείλει σε εστιατόριο και σου άρεσαν, ή απλώς εμπνέεσαι από φωτογραφίες που βλέπεις στο διαδίκτυο; Γενικώς, πώς επιλέγεις ποια πιάτα θα εικονογραφήσεις; Πέφτεις πάνω σε πράγματα που σου αρέσουν σκρολάροντας ή λειτουργείς πιο στοχευμένα;
Πολλές φορές επιλέγω πιάτα που θα ήθελα να δοκιμάσω “όταν γυρίσω στην Ελλάδα,” περισσότερο από πιάτα που είχα ήδη την χαρά να δοκιμάσω. Τα βρίσκω κυρίως διαδικτυακά, παρακολουθώντας μαγαζιά, μάγειρες και ανθρώπους πιο ταλαντούχους από μένα που καινοτομούν, παίρνουν πρωτοβουλίες και δημιουργούν πιάτα που εκφράζουν την εποχικότητα, την εντοπιότητα και την ενέργεια που ψάχνω. Ουσιαστικά, μέσω των σχεδίων μου θέλω να εκδηλώσω τον θαυμασμό μου για τη δουλειά εκείνων που θαυμάζω και παρακολουθώ ήδη.
Σε άλλες περιπτώσεις, έχω την τύχη να επισκεφτώ ένα μαγαζί και να δοκιμάσω το φαγητό τους πριν τους εντοπίσω διαδικτυακά, και σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργεί αντίστροφα η διαδικασία. Εξάλλου, κάποια από τα καλύτερα εστιατόρια της χώρας μας τα τρέχουν άνθρωποι που δεν έχουν επαφή με το διαδίκτυο, σε μικρά χωριά και λιγότερο γνωστούς προορισμούς, και μπορείς να βρεις διαμάντια αν κρατάς ανοιχτό μυαλό.
Παράλληλα, πολλές φορές θα ζωγραφίσω ένα πιάτο ή ένα προϊόν για λόγους νοσταλγίας ή αγάπης. Για παράδειγμα, είχα ξεκινήσει μια σειρά σχεδίων για κάποια χαρακτηριστικά σνακ “του περιπτέρου,” από αυτά που όλοι μας ξέρουμε από πρώτο χέρι, και πολύ θέλω να τη συνεχίσω.
Στα πλαίσια κάποιων συνεργασιών έχω φτιάξει και πιο στοχευμένες σειρές εικονογραφήσεων, όπως ένα φυτολόγιο με ό,τι χρησιμοποιούμε στην κουζίνα του Πάσχα, ή τα 45 κύρια είδη ζυμαρικών που βρίσκουμε στην Ελλάδα.
Πώς ανταποκρίνονται οι άνθρωποι που εικονογραφείς τα φαγητά τους όταν τα ποστάρεις; οι σεφ, οι φωτογράφοι κ.λπ. Τους ενημερώνεις από πριν ή τους κάνεις έκπληξη, όπως σε εμένα; Τα κάνουν share; Σου έχουν προτείνει συνεργασίες;
Είμαι πολύ τυχερή! Νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι αποζητούν αυτήν την σύνδεση και χαίρονται όταν κάποιος εμπνέεται από το έργο τους και δημιουργεί κάτι καινούργιο πάνω σε αυτό, έστω και αν είναι έκπληξη και τους έρχεται εκεί που δεν το περιμένουν. Κάποιοι τα κάνουν share, κάποιοι άλλοι όχι, αλλά ελπίζω και πιστεύω πως το εκτιμούν και στις 2 περιπτώσεις!
Φυσικά, έχω την χαρά να έχω υπέροχους συνεργάτες και σε πολλές περιπτώσεις δρούμε συνεργατικά: μου αναθέτουν κάτι και το σχεδιάζω. Τέτοιου είδους συνεργασίες είναι κάτι που μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση και έχει αυξηθεί σε συχνότητα τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω να συνεχίσει.
Θεωρείς τον εαυτό σου foodie; Από το 1 ως το 10, πόσο foodie είσαι κατά τη γνώμη σου; Ποια είναι η σχέση σου με το φαγητό; Είσαι πιο πολύ του αλμυρού ή του γλυκού;
Αμφιλεγόμενη έννοια το foodie… Κατά κάποιον τρόπο, ναι, μέσω της ζωγραφικής κατέληξα να είμαι και foodie, αν και θα έλεγα πώς μου βάζω 5 στα 10. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους των οποίων όλη η ζωή είναι το φαγητό: διαβάζουν, μελετούν, παρακολουθούν, αφιερώνουν μέρες ατελείωτες είτε στη μαγειρική είτε στην κατανάλωση: την κατανάλωση τροφής, την κατανάλωση πληροφορίας και γνώσης πάνω στη γαστρονομία, και δεν νομίζω ότι αξίζω να μπω σε αυτήν την κατηγορία ακόμη.
Μου αρέσει πολύ το φαγητό, και το αλμυρό και το γλυκό: να τρώω, να μαθαίνω για αυτό, να μαθαίνω για τους ανθρώπους από πίσω του, για τις τεχνικές και τις ιστορίες. Μου αρέσει πάρα πολύ και το κρασί. Εκεί θα έλεγα πως έχω μεγαλύτερη κατανόηση και γνώση του αντικειμένου.
Φυσικά, νομίζω ότι είναι δύσκολο να μιλήσουμε για τη σχέση μας με το φαγητό την σήμερον ημέρα χωρίς να αναφερθούμε στις διατροφικές διαταραχές. Όσο το άγχος της καθημερινότητας εντείνεται, τόσο αυξάνονται και οι διαταραχές πρόσληψης τροφής, και δυστυχώς το φαγητό - κάτι τόσο δημιουργικό και συναρπαστικό - βρίσκεται στην καρδιά του προβλήματος.
Τέλοσπαντων, ίσως δεν είναι η ώρα για να επεκταθούμε πάρα πολύ πάνω σε αυτό, αλλά είναι κάτι που σκέφτομαι πολύ. Πώς φτιάχνουμε φαγητό που να είναι προσβάσιμο σε όλους, στους συνανθρώπους μας με μικρότερους οικονομικούς πόρους, σε αυτούς που δεν βλέπουν το φαγητό όπως ένας foodie θα το έβλεπε. Σε αυτούς που δεν έχουν αισθανθεί την χαρά του φαγητού. Όσο να’ναι, όπως όλα τα θέματα στην κοινωνία μας, μπαίνουν πολλές ταξικές και κοινωνικές ανησυχίες στην συζήτηση.
Μαγειρεύεις; Αν ναι, τι σου αρέσει να μαγειρεύεις; Αν όχι, γιατί;
Εμένα μου αρέσει να μαγειρεύω, αλλά νομίζω πως στους γύρω μου δεν πολυαρέσει, οπότε δεν μαγειρεύω συχνά. Μπορώ να φτιάξω αποτελεσματικά τα πιο παραδοσιακά φαγητά: κοκκινιστό, παστίτσιο, όλα τα λαδερά, τσουρέκι, κουλουράκια, βασιλόπιτες… αλλά στα πιο δημιουργικά ή τα πιο διεθνή το χάνουμε λίγο. Εξάλλου περιστοιχίζομαι από πολύ δυνατούς μάγειρες και η σύντροφός μου είναι ασύγκριτη στη μαγειρική, οπότε έχω επαναπαυτεί λίγο.
Πιάτο από τα Δέκα Τραπέζια, στη Θεσσαλονίκγ, εικονογράφηση βασισμένη σε φωτογραφία του Hungry Scroller
Μίλησέ μας για το πρότζεκτ με το colouring book που έφτιαξες πρόσφατα για το Έργον.
Η υπέροχη ομάδα της ΕΡΓΟΝ με προσέγγισε με την ιδέα του να κάνουμε μαζί ένα colouring book που αναδεικνύει τα προϊόντα, τους χώρους και τις συνταγές τους, και το βιβλίο εκδόθηκε τον Δεκέμβριο που μας πέρασε. Σχεδίασα γύρω στις 100 εικονογραφήσεις εμπνευσμένες από τη δουλειά τους, και το ΕΡΓΟΝ τις εκτύπωσε σε ωραίο χαρτί και με ραφή στη ραχοκοκαλιά. Με τράβηξε πολύ η φιλοσοφία της ομάδας και ο επαγγελματισμός με τον οποίο διαχειρίστηκαν το πρότζεκτ, και χαίρομαι που μπόρεσα να συνεισφέρω στο έργο τους.
Γενικά με ενδιαφέρει πολύ το concept του colouring book και έχω πολλές ιδέες για το πώς να το συνεχίσω στο μέλλον. Stay tuned!
Μίλησέ μας για τη σχέση σου με το Λονδίνο. Πόσο καιρό ζεις εκεί, γιατί το επέλεξες, σου αρέσει η ζωή εκεί; Τι αγαπάς και τι μισείς στην πόλη;
Στο Λονδίνο ζω τα τελευταία 7 χρόνια! Ήρθα για το μεταπτυχιακό μου και έμεινα για να δουλέψω. Πρόσφατα πήρα και και την υπηκοότητα οπότε νιώθω αρκετά ενσωματωμένη στο κλίμα της πόλης και είμαι έτοιμη να μοιράσω τον χρόνο μου περισσότερο μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού, γιατί η Αθήνα με τραβάει πολύ και έχω πολλές σχετικές ιδέες και πλάνα για το μέλλον.
Το Λονδίνο είναι καταπληκτικό μέρος - δεν κάθεσαι ήσυχη ποτέ. Θα έχεις πάντα μια ενδιαφέρουσα έκθεση να δεις, ένα μουσείο να επισκεφτείς, ένα νέο εστιατόριο να δοκιμάσεις, μια εκδρομή να πας. Έχω δει και μάθει πάρα πολλά αυτά τα χρόνια. Η πόλη έχει αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι πάνω μου - εξάλλου έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου εδώ - και μου έχει προσφέρει ελευθερία, αυτονομία, και πολύ καλούς φίλους. Εδώ φτιάξαμε την εταιρεία μας, εδώ ξεκίνησα τις εικονογραφήσεις, εδώ έγινα αυτό που είμαι σήμερα. Είμαι ευγνώμων για κάθε στιγμή που έχω περάσει εδώ.
Το Λονδίνο επίσης είναι ένα από τα πολύ επιτυχημένα παραδείγματα του να φέρνεις πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους μαζί στον ίδιο τόπο και να συνυπάρχουν αρμονικά και με σεβασμό ο ένας με τον άλλον. Είχε ωστόσο πολλές εντάσεις στο παρελθόν, και εννοείται πως τα πράγματα δεν είναι ιδανικά. Το κόστος ζωής είναι απαγορευτικό για την πλειοψηφία των ανθρώπων, οι κοινωνικές ανισότητες είναι πολύ έντονες, και είναι δύσκολη η προσαρμογή στην ζωή εδώ. Επίσης, η κοινωνία του Λονδίνου μπορεί να είναι ανοιχτόμυαλη και προσαρμοστική, αλλά η υπόλοιπη Αγγλία δεν είναι απαραίτητα σαν το Λονδίνο.
Έχουμε μια τάση εμείς οι Έλληνες να εξιδανικεύουμε το εξωτερικό, και τελευταία έχω γίνει αρκετά καχύποπτη με αυτό. Μετά από 10 χρόνια έξω, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι όλα αυτά είναι σχετικά και προβλήματα θα υπάρχουν παντού. Στο τέλος της ημέρας, εξαρτάται από το τι θέλεις και σε τι δίνεις βαρύτητα.
Βοσδινή γλώσσα τουρσί με ντιπ σκόρδου και κάππαρη από το εστιατόριο Dopios
Βγαίνεις συχνά για φαγητό στο Λονδίνο; Πρότεινέ μας μερικά από τα αγαπημένα σου στέκια και τα αγαπημένα σου πιάτα.
Τι να πρωτοδιαλέξω! Λόγω της πολυπολιτισμικότητάς του, το Λονδίνο έχει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γαστρονομική σκηνή και την τιμούμε δεόντως. Ένα εστιατόριο στο οποίο θα βρεις τραπέζι κάθε φορά, με υπέροχη ατμόσφαιρα και πεντανόστιμο φαγητό είναι το καντονέζικο Wun’s Tea Rooms στο Soho, που νομίζω το έχουμε τιμήσει όσο κανένα άλλο όλα τα χρόνια μας στο Λονδίνο. Το Darjeeling Express έχει το καλύτερο Ινδικό της πόλης (και μια καταπληκτική ιστορία από πίσω του), αλλά αγαπώ πολύ και το Dishoom για παραγγελία από το σπίτι.
Οι Four Legs που πρόσφατα άνοιξαν την pub The Plimsoll έχουν τελειοποιήσει την τέχνη του μπέργκερ, και χωρίς υπερβολή δεν έχω φάει - ούτε νομίζω θα φάω - καλύτερο μπέργκερ στην ζωή μου.
Για μεξικάνικο φαγητό και τέλεια κοκτέιλ με βάση το μεσκάλ προτείνω το KOL και το El Pastor.
Ο καλύτερος φούρνος του Λονδίνου - και δυστυχώς αυτό είναι ένα στοιχείο που λείπει από το Η.Β. ενώ αφθονεί στην Ελλάδα - είναι το Arôme, που συνδυάζει γαλλικές τεχνικές με ιαπωνικές γεύσεις.
Τέλος, όποτε είμαι στο ανατολικό Λονδίνο θα πάω και από το Beigel Bake στην Brick Lane. Έχει πάντα ουρά, αλλά αν είσαι διατεθειμένη να περιμένεις 15-20 λεπτά η αναμονή αξίζει.
Ποιους σεφ, μαγαζιά, food bloggers ξεχωρίζεις από την ελληνική σκηνή;
Δύσκολη και αυτή η ερώτηση! Είμαι σίγουρη πως θα παραλείψω πολύ βασικά άτομα και μαγαζιά , αλλά ενδεικτικά θα πω την Loggia στη Σίφνο, το From My Dad’s Bakery, τον Τσίφτη, τα Δέκα Τραπέζια, το Soil που έχει την ομορφότερη αυλή, τη Γαλιάντρα, το Πρασονήσι στην Κίμωλο, τον Γαστρονόμο για την ασυναγώνιστη έρευνα που κάνουν, και το The Dishcourse στο Instagram γιατί αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει.
Τέλος, εννοείται πως ξεχωρίζω την Madame Gâteaux για το στυλ και τη συνοχή των δημιουργιών της.
Last but not least, θα σου θέσω ένα (κλασικό) ερώτημα, το οποίο -αργά ή γρήγορα- θέτω σε όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω, γιατί νιώθω πως με βοηθά να τους καταλάβω καλύτερα. Αν, λοιπόν, είχες καταδικαστεί σε θανατική ποινή και έπρεπε να αποφασίσεις ποιο θα είναι το τελευταίο σου γεύμα, τι θα επέλεγες; Εδώ θα προσθέσω και ένα twist, που αφορά τη δουλειά σου: αν έπρεπε να το εικονογραφήσεις κιόλας, θα άλλαζε η απόφασή σου ως προς το τι θα ήταν το φαγητό; π.χ. θα επέλεγες με βάση τι γράφει πιο καλά, για λόγους υστεροφημίας;
Το ένστικτό μου στην αρχή μου είπε να απαντήσω κάτι Ελληνικό και νοσταλγικό - ένα παστίτσιο για παράδειγμα. Αλλά το σκέφτηκα λιγάκι και νομίζω ότι θα επέλεγα αυτό το Dexter Cheeseburger που σας έλεγα πριν, από τους Four Legs. Έχει βοδινό μπέργκερ, τυρί, σως μπέργκερ, λευκό κρεμμύδι και γλυκές πίκλες μέσα σε ένα brioche που κάπως καταφέρνουν να είναι πάντα φρέσκο, και το παίρνουμε συνήθως με πατάτες με aioli. Μέσα στην απόλυτη απλότητά του είναι πλούσιο, αξιόπιστο, και κουβαλάει κάποιες από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις στο Λονδίνο.
Το έχω ήδη ζωγραφίσει αυτό το μπέργκερ, χρόνια πριν, και θα ήθελα να το ξανακάνω τώρα που έχω μεγαλύτερη πείρα με την ψηφιακή ζωγραφική. Γενικά, τα πιο “παραδοσιακά” πιάτα έχουν αυξημένη δυσκολία απεικόνισης, αλλά νομίζω ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν θα με ένοιαζε τόσο η υστεροφημία όσο η ανάμνηση που φέρει μαζί του αυτό το πιάτο.
Υ.Γ. Δείτε σχετικά:
