Η Chanelle de Mai , μια Παριζιάνα χορεύτρια Τσάρλεστον που φτιάχνει τα δικά της vintage κοστούμια

Φωτογραφία: Neil Nez Kendall

*Here is the English version of the Interview

Γνώρισα τη Σανέλ πριν από μερικούς μήνες, όταν ήρθε μαζί με την παρτνέρ της, τη Σελίν, στην Αθήνα για να διδάξουν ταγκό και έμειναν στο vintage διαμέρισμά μας. Με το που άνοιξα την πόρτα, η λεπτοκαμωμένη φιγούρα της -που όμως ανέδιδε δυναμισμό και δεν την έλεγες με τίποτα εύθραυστη- μου τράβηξε την προσοχή. Η Σανέλ ήταν ντυμένη με ένα πανέμορφο μπλε μάλλινο ‘40ς φόρεμα και κομψά παπούτσια με τακουνάκι μπαρέτα. Εκείνη ενθουσιάστηκε με τα vintage έπιπλά μας κι εγώ με το στυλ της - τα vintage κορίτσια αναγννωρίζουν η μία στην άλλη το αμοιβαίο πάθος μέσα σε δευτερόλεπτα και φυσικά αμέσως αρχίσαμε να συζητάμε για vintage.

Η Σανέλ είναι μια Παριζιάνα χορεύτρια - ασχολείται με πολλά διαφορετικά είδη χορού, από το Τσάρλεστον και το Lindy hop ως το ταγκό και το μάμπο, όμως υπάρχει σε όλα ένας κοινός συνεκτικός παράγοντας: η αγάπη της για το vintage. Κατασκευάζει μόνη της εκπληκτικά κοστούμια για τα νούμερά της με τρομερή λεπτομέρεια και πάθος για αυθεντικότητα, ενώ οι περφόρμανς της είναι πραγματικά μοναδικές. Με κάθε της νέα φωτογραφία που ανεβαίνει στον λογαριασμό της στο Instagram μένω με το στόμα ανοιχτό και ανυπομονώ, φυσικά, να βρεθώ ξανά στο Παρίσι για να τη δω να χορεύει live. Ως τότε, χορταίνω με τα βίντεό της στο διαδίκτυο, ενώ σήμερα την έβαλα κάτω και μιλήσαμε επί παντός vintage επιστητού - και φυσικά, έπρεπε να μοιραστώ την κουβέντα μας μαζί σας.

Κοστούμια για το νούμερο του ντουέτου The Whoopees "Match Made In Heaven". Τα εσώρουχα είναι φτιαγμένα με αυθεντικά πούπουλα στρουθοκαμήλου.

Φωτογραφία: Neil Nez Kendall

Σανέλ, είσαι πηγή έμπνευσης για κάθε κορίτσι εκεί έξω που αγαπάει το vintage! Πώς ξεκίνησε η παθιασμένη σχέση σου με το vintage;

Ξεκίνησε πολύ παλιά, αλλά περισσότερο με τα κοστούμια εποχής. Ως κοριτσάκι, ήμουν εντελώς πριγκήπισσα, λάτρευα τα φουσκωτά μανίκια και τα φορέματα με πλούσια φούστα, και η αγαπημένη μου ταινία ήταν η βιογραφία της Σίσι του Ερνστ Μαρίτσκα με τη Ρόμι Σνάιντερ. Αυτό ήταν το ξεκίνημα του πάθους μου με τα κοστούμια εποχής, που μεγάλωσε μέσα μου καθώς μεγάλωνα κι εγώ, ώσπου έγινε μία από τις δουλειές μου. Η μαμά μου με έμαθε να ράβω,, και στην εφηβεία μου το χόμπι μου ήταν να φτιάχνω ρέπλικες των κοστουμιών των αγαπημένων μου ταινιών για κούκλες, όπως το Όσα Παίρνει ο Άνεμος ή ο Πόλεμος των Άστρων. Όταν ήμουν έφηβη δεν ντυνόμουν vintage, γιατί ζούσα σε μια μικρή πόλη, αλλά ο μπαμπάς μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία στη δεκαετία του ‘40, λόγω της μουσικής και του χορού, και νομίζω πως μου τη μετέδωσε κι εμένα. Το ντύσιμο ήρθε αργότερα, όταν μετακόμισα στο Παρίσι, που είναι παγκοσμίως γνωστό ως η πόλη της μόδας, και όπου οι άνθρωποι μπορούν να ντύνονται πολύ πιο ελεύθερα από ό,τι στην επαρχία.

Τι ήρθε πρώτο στη ζωή σου, ο χορός ή τα κοστούμια;

Ο χορός ήρθε πρώτος!

Τα κοστούμια βασικά είναι η δεύτερη επιλογή καριέρας μου. Όπως είπα, ήμουν πριγκήπισσα μικρή, και όπως κάθε σωστή πριγκήπισσα, ήθελα να μάθω μπαλέτο. Έτσι, άρχισα μπαλέτο στα 4, και συνέχισα για 12 χρόνια! Τότε ήθελα να γίνω πρίμα μπαλαρίνα στο Μπαλέτο του Παρισιού. Όταν ήμουν 11 ετών, πήγα σε ειδικό σχολείο με κανονικά μαθήματα το πρωί και προπόνηση μπαλέτου το απόγευμα, αλλά την τελευταία χρονιά πριν πάω λύκειο, η δασκάλα χορού μου μού είπε πως δεν θα γινόμουν ποτέ επαγγελματίας χορεύτρια μπαλέτου γιατί δεν είχα τον κατάλληλο σωματότυπο. Αποφοίτησα από τη σχολή ωστόσο, αλλά άρχισα να σκέφτομαι διαφορετική καριέρα, και η κατασκευή κοστουμιών σύντομα έγινε η προφανής επιλογή, μιας και το μόνο που έκανα στον ελεύθερό μου χρόνο όταν δεν χόρευα ήταν να φτιάχνω μικροσκοπικά κοστούμια.

Κοστούμι για το νούμερο "Mambomania", εμπνευσμένο από τα κοστούμια μάμπο του ‘40 από μιούζικαλ της εποχής και κυρίως τα κοστούμια της Κάρμεν Μιράντα. Αυτό το κοστούμι χρειάστηκε 40 μέτρα τούλι!

Φωτογραφία: Camille Collin Photographe

Ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή όσον αφορά το ντύσιμο και γιατί;

Στην καθημερινή μου ζωή, μου αρέσει να ντύνομαι με ρούχα της δεκαετίας του ‘40. Άρχισα να ντύνομαι με ρούχα του ‘50 (όπως κάθε κοπέλα που ντύνεται vintage, πιστεύω), μιας και είναι η ευκολότερη εποχή για να βρει κανείς αυθεντικά ρούχα ή ρέπλικες, και ίσως τα ευκολότερα “σχήματα” για να πετύχεις όταν αρχίζεις να ντύνεσαι “διαφορετικά”. Μερικά χρόνια μετά, πέρασα στη δεκαετία του ‘40 ή και του ‘30 καθώς τις βρίσκω πιο σοφιστικέ και “ενήλικες” σε σχέση με το pinup στυλ του ‘50. Για τα σόου, όμως, η αγαπημένη μου δεκαετία είναι οπωσδήποτε του ‘20 με την πολυτέλειά της, την αφθονία πούπουλων, στρας και λάμψης!

Από πού αντλείς την έμπνευσή σου όταν δημιουργείς ένα κοστούμι; Πόσο χρόνο σου παίρνει να φτιάξεις ένα κοστούμι; Και ποιο είναι το αγαπημένο σου κοστούμι που έφτιαξες ποτέ;

Για τα κοστούμια μου, η έμπνευση έρχεται από το concept του σόου που θέλω να κάνω και από αυθεντικές φωτογραφίες, πίνακες ή σχέδια της εποχής πάνω στην οποία θέλω να δουλέψω.

Μερικές φορές σκέφτομαι μια ιδέα ή ένα concept που θέλω να ζωντανέψω επί της σκηνής ή ακούω μια μουσική που με εμπνέει και φτιάχνω ένα κοστούμι και άλλες φορές γίνεται το ανάποδο, βλέπω μια φωτογραφία ενός κοστουμιού που θέλω να φτιάξω ή βρίσκω ένα τμήμα ενός κοστουμιού που με εμπνέει και δημιουργώ ένα νούμερο βασισμένο επάνω του. Αυτό έγινε με το νούμερο πάνω στο οποίο δουλεύω τώρα, βρήκα ένα παντελόνια φτιαγμένο από φτερά στρουθοκαμήλου και μου ήρθε η ιδέα για ένα χορευτικό νούμερο με μια φτερωτή λευκή βεντάλια, σαν φόρος τιμής στο χορευτικό μου παρελθόν μου καθώς και το αγαπημένο μου μπαλέτο, τη Λίμνη των Κύκνων.

Ο χρόνος δημιουργίας ενός κοστουμιού ποικίλλει εξαιτίας διαφόρων παραγόντων, όπως το είδος του σχεδίου ή το αν έχω μια άλλη δουλειά παράλληλα ή ακόμα και η οικονομική μου κατάσταση, διότι τα κοστούμια είναι πολύ ακριβά! Κάποιες φορές παίρνει χρόνο για να ωριμάσει ένα σχέδιο στο μυαλό μου πριν αρχίσω να του δίνω μορφή (το καινούργιο μου νούμερο ωρίμαζε δύο χρόνια). Αλλά η κατασκευή αυτή καθεαυτή, παίρνει σε γενικές γραμμές έναν με δύο μήνες για να ολοκληρωθεί.

Όσο για το αγαπημένο μου κοστούμι, αυτή η ερώτηση είναι δύσκολη! Έχω βάλει πολύ πάθος και χρόνο στα κοστούμια μου και τα αγαπώ όλα τους! Αλλά νομίζω πως η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν το κοστούμι για το νούμερο Match Made in Heaven των Whoopees, με το άνοιγμα σε σχήμα καρδιάς. Αγαπώ πολύ όμως και το κοστούμι μου για τη Mambomania, γιατί κατάφερα να το φτιάξω όπως ακριβώς το φαντάστηκα, και ένιωσα να ανταμείβομαι γι’ αυτό! Επίσης, είναι πολύ φανταχτερό! Χαχα!

Ντουέτο "The Whoopees" για το νούμερο "Match made in Heaven". Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο Aux Belles Poules, ένα γνώσιο μπορντέλο του 1920, όπου ακόμα διατηρούνται τα αυθεντικά επιζωγραφισμένα πλακάκια.

Φωτογραφία: Eve Saint Ramon

Πες μας λίγα πράγματα για το προσωπικό σου στυλ. Όταν ντύνεσαι, σου αρέσει να φοράς μόνο τα ρούχα που φτιάχνεις εσύ; Απολαμβάνεις να φοράς χειροποίητα ρετρό ρούχα ή προτιμάς το αυθεντικό vintage;

Στα σόου, σπάνια φοράω κοστούμια που δεν έχω φτιάξει η ίδια. Έχω πολύ συγκεκριμένες ιδέες για τα σόου μου, και είμαι τελειομανής, οπότε μου αρέσει το κοστούμι μου να έχει συνοχή και κάθε του κομμάτι να συνδέεται με τα υπόλοιπα. Είναι δύσκολο να πετύχεις αυτό το αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας κομμάτια τα οποία έχεις συνθέσει, έτσι συνήθως προτιμώ να φτιάχνω το κοστούμι μου από την αρχή - εξάλλου έτσι του δίνω το προσωπικό μου στυλ. Έχω μερικά vintage κομμάτια που τα μετέτρεψα σε κοστούμια, γιατί μερικές φορές στάθηκα τυχερή και βρήκα μοναδικά κομμάτια που πράγματι “κολλούσαν” ή μπόρεσα να στήσω το κοστούμι επάνω τους.
Για παράδειγμα, μια φίλη μου μου χάρισε ένα vintage γιαπωνέιζκο κιμονό, και είναι τόσο όμορφο που ήθελα να το χρησιμοποιήσω συχνά και όχι απλώς μια στο τόσο σε πάρτι μασκέ. Έτσι, το πρόσθεσα στο Τσάρλεστον νούμερό μου και έψαξα να βρω ασορτί vintage κομμάτια ώστε να δημιουργήσω μια χρωματική παλέτα που να έχει συνοχή, με βάση το κιμονό! Το αποτέλεσμα είναι ένα μοβ και χρυσό οριεντάλ νούμερο, και είμαι πολύ ικανοποιημένη με το αποτέλσμα!

Στην καθημερινότητά μου, φοράω κυρίως αυθεντικό vintage. Ως κατασκευάστρια κοστουμιών, νοιάζομαι πολύ για την ποιότητα των ρούχων, και η σύγχρονη βιομηχανία μόδας έχει την τάση να κατασκευάζει ρούχα κακής ποιότητας και ως προς το ύφασμα και ως προς το ράψιμο. Για να είμαι ειλικρινής, αποφεύγω να ξοδέψω λεφτά για κάτι που μπορώ να κάνω μόνη μου καλύτερα και με λιγότερα λεφτά. Ούτε για τις ρέπλικες τρελαίνομαι, λόγω της επιλογής λιγότερο ποιοτικών υφασμάτων. Επίσης, είμαι πολύ μικροκαμωμένη, και δεν έχω συνηθισμένο σωματότυπο, οπότε τίποτα δεν μου πάει. Λατρεύω το βάρος των vintage ρούχων, και το γεγονός ότι έχουν ιστορία και επέζησαν στον χρόνο…

Πολύ σπάνια φτιάχνω ρούχα για τον εαυτό μου, θα μου άρεσε, αλλά όλος ο ελεύθερος χρόνος μου πάει στη κατασκευή των κοστουμιών μου για τη σκηνή!

Ντουέτο "Edith & Marcelle", νούμερο "The Bride of Edistein". Το κοστούμι της Σελίν κατασκευάστηκε πάνω σε ένα πατρόν από μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού, ενώ το κοστούμι της Σανέλ είναι αυθεντικό κοστούμι μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού. Στο νούμερο αυτό, αφηγούνται την ιστορία ενός μάγου και της μαριονέτας του.

Φωτογραφία: Camille Collin Photographe

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας τα αγαπημένα σου vintage καταστήματα στο Παρίσι;

Ναι, υπάρχουν αρκετά vintage μαγαζιά στο Παρίσι που ειδικεύονται στα ρούχα και τα αξεσουάρ από το ‘20 ως το ‘50. Το αγαπημένο μου είναι το Chez Poupoule, στο 11ο διαμέρισμα, που ανήκει σε μια φίλη μου. Έχει πολύ ωραία κομμάτια, σε καλές τιμές! Μου αρέσει επίσης και το Mamie Blue, στο 18ο διαμέρισμα, που έχει επίσης πολύ ενδιαφέροντα ρούχα και επίσης έχει τη δική του σειρά με παντελόνια ρέπλικες πολύ καλής ποιότητας. Επίσης υπάρχει το παζάρι του ST Ouen - αξίζει οπωσδήποτε μια επίσκεψη τα Σαββατοκύριακα, αλλά σίγουρα είναι πιο ακριβό…

Μιλήσαμε για το ντύσιμο, τώρα ας μιλήσουμε για το γδύσιμο! Πολλές από τις φωτογραφίες και τα κοστούμια σου είναι αρκετά ρισκέ, έχεις κάνει εκείνη την καταπληκτική φωτογράφιση με vintage ερωτικές φωτογραφίες και σε ελκύουν οι παραστάσεις τύπου καμπαρέ. Τι απολαμβάνεις τόσο πολύ σε αυτό το στυλ;

Α ναι, η ερωτική φωτογράφιση! Για την ακρίβεια, αυτό έγινε λίγο-πολύ τελευταία στιγμή! Με το ντουέτο μου, τις Whoopees, είχαμε κλείσει μια φωτογράφιση με έναν διάσημο φωτογράφο μπουρλέσκ, και σχεδιάζαμε να φωτογραφίσουμε μόνο τα κοστούμια μας με τη βεντάλια σε ένα από τα όμορφα vintage σκηνικά του, αλλά μια βδομάδα πριν πάμε, μας είπε να φέρουμε κι άλλο κοστούμι για να δουλέψουμε με άλο σκηνικό. Μιας και δεν είχαμε πολύ χρόνο να δουλέψουμε πάνω σε άλλο κοστούμι (ούτε και χώρο στις βαλίτσες μας!), αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και φτιάξαμε μια φωτογράφιση εμπνευσμένη από τις ερωτικές καρτποστάλ της δεκαετίας του ‘20. Είχαμε κιμονό, αλλά κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, ο φωτογράφος πρότεινε να κάνουμε γυμνό, και καθώς είχαμε εμπιστοσύνη στο όραμά του, το δοκιμάσαμε! Και ήμασταν πάρα πολύ χαρούμενες με το αποτέλεσμα!

Στα σόου μου, δεν είμαι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε μια καλλιτέχνιδα μπουρλέσκ που κάνει στριπτίζ, προτιμώ να αποκαλώ αυτό που κάνω “μπουρλέσκ χορό” ή “χορό καμπαρέ”. Για μένα, το μπουρλέσκ είναι κάτι παραπάνω από το να γδύνεσαι, αν και τρέφω σεβασμό για τις καλλιτέχνιδες που το παρουσιάζουν στην κλασική του μορφή. Οι περισσότερες είναι ισχυρές γυναίκες, συχνά φεμινίστριες, που έχουν αναγάγει το στριπτίζ σε πραγματική τέχνη. Κάποιες έχουν πολιτικό στόχο, και θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα, ενώ άλλες θέλουν να διηγηθούν μια ιστορία και να κάνουν τον κόσμο να ονειρευτεί.

Εγώ προσωπικά έχω εκπαιδευτεί στον χορό, σε αυτό είμαι καλή, οπότε αφήνω το στριπτίζ στις συναδέλφους μου που είναι πιο ταλαντούχες σε αυτό! Μου αρέσει παρόλα αυτά να παίζω με τους κώδικες του μπουρλέσκ, και λατρεύω τα κοστούμια που εξελίσσονται κατά τη διάρκεια του σόου, μεταμορφώνονται ή αποκαλύπτουν κάτι νέο. Επίσης, νιώθω αρκετά άνετα με το να καλύπτεται το σώμα μου από ελάχιστο ύφασμα επί σκηνής, αρκεί να υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, με το ντουέτο μου, τις Whoopees, χορεύουμε με το Cheek to Cheek του Φρεντ Αστέρ, και η παρτνέρ μου σκέφτηκε ότι θα ήταν χαριτωμένο να ολοκληρώσουμε το νούμερο butt cheek to butt cheek… Έτσι μας ήρθε η ιδέα το εσώρουχό μας να έχει ένα άνοιγμα σε σχήμα καρδιάς, το οποίο αποκαλύπτουμε μόνο στο τέλος!

Αλλά δεν είμαστε ποτέ πραγματικά γυμνές - πάντα είμαστε καλυμμένες με μέικαπ και γκλίτερ, χαχα!

Κοστούμι για το νούμερο "Dr Jazz". Δημιουργήθηκε με βάση ένα κιμονό που ήταν δώρο, το headpiece και η ζώνη κατασκευάστηκαν από τη Σανέλ. Φωτογραφία: Camille Collin Photographe

Έχεις μεγάλο χορευτικό ρεπερτόριο, από το Τσάρλεστον και το lindy hop ως το μάμπο και το ταγκό. Έχεις έναν αγαπημένο χορό ή το κάθε στυλ εκφράζει και μια διαφορετική πλευρά του εαυτού σου;

Ναι, είναι αλήθεια ότι έχω εκπαιδευτεί σε πολλούς χορούς! Περίπου 15 για να είμαι ακριβής. Άρχισα με το μπαλέτο, όπως σου είπα πιο πριν, αλλά έκανα και σύγχρονο χορό, και όταν ξεκίνησα το λύκειο άρχισα να κάνω dancesport (διαγωνιστικό ballroom χορό) και έμαθα 10 χορούς ταυτόχρονα. Όταν μετακόμισα στο Παρίσι έπρεπε να κάνω ένα διάλειμμα από τον χορό λόγω σπουδών, αλλά γνώρισα τυχαία τον κόσμο του καμπαρέ μέσω ενός φίλου και τότε ήταν που ξεκίνησα το lindy hop και το Charleston. Το ταγκό ήρθε δύο χρόνια αργότερα.

Οι δύο αγαπημένοι μου χοροί είναι το Τσάρλεστον και το ταγκό, αλλά μου προσφέρουν τόσο πολλά διαφορετικά πράγματα που δεν θα μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα στον ένα ή τον άλλο! Το ταγκό έχει να κάνει με το πώς συνδέεσαι με έναν άλλο άνθρωπο για να χορέψετε, ενώ το Τσάρλεστον με την θετική, τρελή ενέργεια και το κέφι!

Στα νούμερά μου, πάντως, εκμεταλλεύομαι την εκπαίδευσή μου στον χορό, αφού επιλέγω την τεχνική ή τον χορό που αρμόζει σε αυτό το οποίο θέλω να εκφράσω! Και όλη αυτή η εκπαίδευση είναι που οδήγησε στον προσωπικό τρόπο με τον οποίο χορεύω!

Xορεύεις μόνη αλλά και σε ντουέτα. Γνώρισα τη συμπαθέστατη παρτνέρ σου από το ντουέτο Edith & Marcelle, αλλά ξέρω και για τις Whoopees. Πες μας περισσότερα για αυτά τα πρότζεκτ.

Τα ντουέτα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου, διότι με θρέφουν! Δημιουργήθηκαν περίπου ταυτόχρονα. Γνώρισα τη Σελίν, την παρτνέρ μου του ταγκό, σε μια ομαδική παράσταση, και ταυτίστηκα με τον τρόπο με τον οποίο διδάσκει ταγκό. Άρχισα να κάνω μαθήματα με μια άλλη χορεύτρια, αλλά σύντομα η Σελίν και εγώ συνδεθήκαμε και προσφέρθηκε να συνεταιριστούμε χορευτικά. Δημιουργήσαμε το ντουέτο Edith & Marcelle, ένα μπουρλέσκ ντουέτο ταγκό με vintage αισθητική, κυρίως 1930s. Χορεύουμε νούμερα που αφηγούνται ιστορίες, κυρίως σχέσεων ή έρωτα, και χρησιμοποιούμε το ταγκό ως εργαλείο προώθησης των queer αξιών μας.

Την άλλη μου παρτνέρ, την Κίρμπι Μαρζέλ, τη γνώρισα σε ένα νάιτκλαμπ όπου εργαζόμασταν και οι δύο, και όταν με είδε να χορεύω Τσάρλεστον στη σκηνή, μου είπε, “Έλα να κάνουμε μαζί ένα ντουέτο Τσάρλεστον!” και εγώ είπα, “Yay!” Και αυτό που ξεκίνησε ως ντουέτο Τσάρλεστον, έγινε κάτι πολύ μεγαλύτερο, οι Whoopees! Έχουμε ένα σόου με φλάπερ της δεκαετίας του ‘20, που αναμειγνύει τον χορί, το τραγούδι, τις κλακέτες και πολλά άλλα!

Φτιάχνω μόνη μου τα κοστούμια και για τα δύο μου ντουέτα, πράγμα που μας δίνει τη δυνατότητα να δημιουργούμε μοναδικά και καινοτόμα νούμερα, ακριβώς όπως τα φανταζόμαστε!

Κοστούμι για το νούμερο "Red And Satin Fantasy", εμπνευσμένο από ένα εσώρουχο του 1930.

Φωτογραφία: Eve Saint Ramon

Ταξιδεύεις συχνά για να χορέψεις - πότε θα έρθεις να δώσεις παράσταση στην Ελλάδα! Πιστεύω πως το ελληνικό κοινό θα σε ερωτευόταν απόλυτα.

Ναι! Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου, το ότι μου δίνει την ευκαιρία να ταξιδεύω σε τέλεια μέρη για να δώσω παραστάσεις! Πήγα στην Κίνα δύο φορές και ήταν φανταστικά!

Θα ήθελα πάρα πολύ να έρθω να χορέψω στην Ελλάδα. Έχω δύο φίλους Έλληνες περφόμερ, και η παρτνέρ μου η Κίρμπι πέρυσι το καλοκαίρι συμμετείχε σε μια παράσταση στην Αθήνα. Θα τους ρωτήσω και θα σε ενημερώσω οπωσδήποτε όταν συμβεί! ;-)

Βρείτε τη Chanelle de Mai στην ιστοσελίδα της, το Facebook και το Instagram της.

Here is the English version of Chanelle’s interview.