Είναι αδύνατον να δεις τη δουλειά της Eve Saint Ramon και να μη σε μαγνητίσει. Η παριζιάνα αυτή φωτογράφος λατρεύει το vintage και εργάζεται στον τομέα της vintage & retro μόδας, ενώ πολύ συχνά θα τη βρείτε να απαθανατίζει χορεύτριες του καν-καν και showgirls του burlesque στα καμπαρέ, τα μπαρ, αλλά και τους δρόμους του Παρισιού. Τα στουντιακά pinup πορτρέτα και τα γυμνά της είναι ίσως ό,τι πιο ατμοσφαιρικό και καλαίσθητο έχω δει ποτέ μου στο συγκεκριμένο είδος, ενώ όσες φωτογραφίες της είναι τραβηγμένες στον δρόμο, στάζουν παριζιάνικη αύρα και φινέτσα από πάνω μέχρι κάτω. Της ζήτησα να μας μιλήσει για τη δουλειά της η ίδια, οπότε σας την παραδίδω:

Γεια σου Eve! Θα ήθελες να μας συστηθείς και να μας πεις μερικά πράγματα για τον εαυτό σου και τη δουλειά σου;

Αρχικά είχα μάστερ στην επικοινωνία, αλλά βαρέθηκα. Κι έτσι άρχισα να κάνω πρακτικές σε διάφορες εταιρείες στον χώρο της φωτογραφίας. Έμαθα πώς να στήνω ένα φωτογραφικό πρότζεκτ. Παρατηρούσα τους στουντιακούς φωτογράφους και πώς έστηναν τον φωτισμό τους. Έπειτα, έμαθα μόνη μου να επεξεργάζομαι φωτογραφίες για διάφορα στούντιο. Αλλά σύντομα μπήκα στο ελεύθερο επάγγελμα, γιατί προτιμώ να χειρίζομαι τη δουλειά μου και τους πελάτες μου η ίδια.

Αριστερά επάνω, η Evie Calypso στο κατάστημα Chez Poupoule, αριστερά κάτω, η Louise de Ville, δεξιά, οι The Attagirls.

Δημιουργείς με πολλά διαφορετικά στυλ, αλλά εμένα προσωπικά με ελκύουν πάνω απ’ όλα οι vintage φωτογραφίσεις σου. Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το vintage στη ζωή σου;

Η καθημερινότητά μου δεν είναι 100% vintage. Είναι λίγο σαν τη φωτογραφική δουλειά μου, είναι 50/50.

Μου αρέσουν τα φαρδιά ψηλόμεσα παντελόνια του ‘40, και νιώθω άνετα να δουλεύω φορώντας ένα ζευγάρι Converse και ένα t-shirt. Αν με συναντήσεις από κοντά, έτσι θα με πετύχεις ντυμένη!

Αγαπώ τους αναχρονισμούς. Χωρίς παρεξήγηση προς κάποιους. Διασκεδάζω ανακατεύοντας διαφορετικά στυλ. Πιστεύω στη γοητεία που δημιουργεί το “χωνευτήρι” και μου αρέσει να κολλάω διαφορετικά στυλ μεταξύ τους.

Έχεις κάποια αγαπημένη εποχή που σε εμπνέει καλλιτεχνικά;

Εκτιμώ τα γερά, ποιοτικά αντικείμενα. Όσον αφορά τα έπιπλα, αν έρθεις σπίτι μου, θα βρεις έναν συνδυασμό από αναπαλαιωμένα έπιπλα του ‘30, καρέκλες από φορμάικα του ‘50, και μαζί τους σύγχρονα και πρακτικά κομμάτια με πολύ αποθηκευτικό χώρο.

Το ίδιο ισχύει και για τον επαγγελματικό μου εξοπλισμό. Μεγάλωσα με φιλμ. Κάτι χειροπιαστό, που να μπορείς να το φυλάξεις. Αυτό μου αρέσει να αναζητώ και στο vintage: καλοφτιαγμένα προϊόντα που αντέχουν στον χρόνο.

Αριστερά επάνω, οι The Attagirls, αριστερά κάτω οι Mamzelle Viviane, La Big Bertha, Maud Amour, Mara de Nudee, δεξιά η Chanelle de Mai.

Εργάζεσαι με πολλούς vintage καλλιτέχνες, bloggers, σχεδιαστές μόδας, μοντέλα, επιχειρηματίες (όπως η Chrys Chauveau, ιδιοκτήτρια του καταστήματος Chez Poupoule), χορεύτριες του burlesque (όπως η Chanelle de Mai και η Maud Amour), performers (όπως οι Séléné, The Attagirls, Les Soeurs Papillés, Louise de Ville) κ.α. Πρέπει να είναι φανταστικό να είσαι κομμάτι αυτής της κοινότητας και να έχεις συνέχεια την ευκαιρία να δημιουργείς μαζί τους.

Είναι πολύ σημαντικό να “παρουσιάζω” τους ανθρώπους που φωτογραφίζω. Θα συμφωνήσεις κι εσύ: οι γραμμές, οι σιλουέτες, ακόμα και τα εσώρουχα του ‘40 είναι μια ωδή στην κομψότητα, για τους άντρες και για τις γυναίκες.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι που απολαμβάνω να δουλεύου με όλους αυτούς τους ανθρώπους που ανέφερες: οι σχεδιαστές που εμπνέονται από τη ρετρό μόδα, τα vintage μαγαζιά που είναι γεμάτα με υπέροχα κα μοναδικά κομμάτια και οι χορεύτριες του burlesque που κάνουν στριπτίζ σε vintage ύφος. Όλοι μας φέρνουμε ο καθένας το πάθος του και δημιουργούμε μαζί.

Έχω μελετήσει τη ρετρό εικονογραφία τόσο πολύ που γνωρίζω τους οπτικούς κώδικες απ’ έξω κι ανακατωτά. Είναι ένας από τους λόγους που αυτοί οι άνθρωποι με εμπιστεύονται να τους φωτογραφίσω.

Είμαστε μια μικρή οικογένεια.

Παρακολουθώ τη δουλειά σου εδώ και μερικά χρόνια και πάντοτε εντυπωσιάζομαι με το πόσο φυσικό και απροσποίητο είναι το αποτέλεσμα που βγάζεις. Λες και έτυχε να βρίσκεσαι εκεί, εκείνη τη στιγμή, μάρτυρας μιας τυχαίας σκηνής, και τράβηξες μερικές φωτογραφίες. Προφανώς αυτό δεν είναι αλήθεια και πίσω από όλα αυτά υπάρχει πολύς σχεδιασμός και σκληρή δουλειά. Αλλά πώς κάνεις το τελικό αποτέλεσμα να δείχνει τόσο ανάλαφρο και απροσποίητο; Ποια είναι η δημιουργική σου διαδικασία;

Αφήνω πολλή ελευθερία στα μοντέλα μου.

Αρχίζω παρατηρώντας τα, πριν καν ξεκινήσω να τραβάω. Βρίσκω πως είναι σημαντικό να αναπτύξεις ένα ραπόρ, να κουβεντιάσεις μαζί τους στο χαλαρό καθώς βάφονται και ντύνονται.

Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσω τις κινήσεις τους και να πάρω μια ιδέα της προσωπικότητάς τους.

Έπειτα, αναλύουμε το σχέδιό μας για τη φωτογράφιση. Τους δίνω διακριτικές αλλά ακριβείς οδηγίες για το παιχνίδι και την κίνηση.

Δημιουργώ ένα μικρό φανταστικό θέατρο στις φωτογραφίσεις μου, και σαν σκηνοθέτης καθοδηγώ τα μοντέλα για να παίξουν το σενάριο που έχω στο μυαλό μου.

Υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ μας.

Αριστερά, η Mamzelle Viviane, δεξιά επάνω η Kitten on the Keys, δεξιά κάτω, η Mara de Nudee

Δείχνεις να σε ενδιαφέρει η θεατρικότητα στις εικόνες που δημιουργείς. Τραβάς πολλές φορές καλλιτέχνιδες του καμπαρέ και του burlesque εν δράσει. Είναι κάτι που επέλεξες συνειδητά αυτό ή σε “διάλεξε” εκείνο; Ως φωτογράφος, τι είναι αυτό που σε γοητεύει στον κόσμο τους;

Οι καλλιτέχνιδες της burlesque σκηνής δημιουργούν και σκηνοθετούν έναν δικό τους χαρακτήρα. Αν μιλάς τη γλώσσα τους, μια φωτογραφική συνάντηση μαζί τους μπορεί να είναι πραγματικά αμοιβαία ανταποδωτική.

Ο/η κάθε φωτογράφος φέρνει την προσωπικότητα, την κουλτούρα, την εκπαίδευσή του/της κτλ. Αλλά όλα ξεκινάνε με το να είμαστε ανοικτοί και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον.

Με τραβάνε οι άνθρωποι με ισχυρή προσωπικότητα, που έχουν πράγματα να πουν, όπως κι εγώ άλλωστε - υποθέτω πως γι’ αυτό πάει καλά!

Έχεις φοβερό μάτι για το γυμνό και τις φωτογραφίες με ερωτικό ή flirty περιεχόμενο, όπως τα pinup μοντέλα. Επίσης, η συντριπτική πλειοψηφία των μοντέλων σου είναι γυναίκες. Είναι συνειδητή επιλογή; Προτιμάς να φωτογραφίζεις γυναίκες ή/και τη γυναικεία φιγούρα;

Οι pin-up φωτογραφίες μου είναι το πιο γνωστό κομμάτι της δουλειάς μου, καθώς και η προσωπική μου εξήγηση για το τι σημαίνει γκλάμουρ και χιούμορ. Νομίζω πως αυτά είναι που κάνουν τη δουλειά μου να ξεχωρίζει, τιμώντας την αισθητική του pinup. Υπάρχει πάντοτε κάτι το απροσδόκητο, συχνά χιουμοριστικό, εκτός από γκλάμορους.

Εν τέλει, κατάφερα να μετατρέψω αυτό το πάθος σε δουλειά.

Μαζί με τη Chez Poupoule, δημιουργήσαμε το Pinuporama, ένα από τα πρώτα γαλλικά στούντιο σε ρετρό στυλ. Φωτογραφίζαμε γυναίκες με ρετρό μακιγιάζ, κομμώσεις και ντυσίματα της δεκαετίας του 1930 ως και του 1960. Είχαμε μεγάλη επιτυχία! Πετύχαμε πολλές δημοσιεύσεις και υπήρξαν πολλές επιχειρήσεις που θέλησαν να δουλέψουν μαζί μας. Λανσάραμε μια ολόκληρη γενιά φωτογράφων και make up artists. Κάτι για το οποίο είμαστε πολύ υπερήφανες.

Το 2011, ολοκληρώνοντας αυτό το κομμάτι δουλειάς, ένας Γάλλος εκδότης εξέδωσε 100 φωτογραφίες μου με τίτλο “Συνταγές ομορφιάς”, το οποίο γράψαμε μαζί με την Bérénice Clerc, μια δημοσιογράφο που ειδικεύεται στην κοσμετολογία.

Από μικρή συλλέγω pinup εικόνες. Έμαθα ως και ανάγνωση από τα κόμικς!

Με μεγάλωσαν γυναίκες πολύ ανεξάρτητες, με ισχυρό ταμπεραμέντο, και οι άντρες της οικογένειάς μου αγαπούν πολύ τις γυναίκες. Όλο αυτό σίγουρα με επηρέασε, και με έκανε να εκτιμώ τις γυναίκες που δεν φοβούνται να πουν τη γνώμη τους, που είναι θυληκές και ατίθασες.

Μου αρέσει η ανυπακοή των κοριτσιών αυτών που εκθέτουν τον εαυτό τους σχεδόν γυμνό, επειδή οι ίδιες το επιθυμούν. Μπορεί να αφήνουν τους θεατές να πιστεύουν πως όλα είναι δυνατά, αλλά αυτές είναι τα αφεντικά του παιχνιδιού. Όλο αυτό περιέχει μια κάποια εξαπάτηση που με γοητεύει.

Είχα την ευκαιρία να φωτογραφίσω ανδρικούς καταλόγους μόδους, boylesque (ανδρικό burlesque), τραγουδιστές, dj, μουσικά συγκροτήματα, χορευτές, ακόμα και επιχειρηματίες. Έκανα μια έκθεση με πορτρέτα αντρών. Αλλά το κοινό δεν το έπιασε. Είναι ακόμα ταμπού το να σπας τα στερεότυπα του φύλου. Οι άνθρωποι προτιμούν να τους κατηγοριοποιουν όλους μέσα σε κουτάκια. Παρόλα αυτά, παλεύω πολύ καιρό να μην καταταχθώ σε ένα αποκλειστικά στυλ.

Είμαι μια φωτογράφος που απεικονίζει ανθρώπους, ανεξαρτήτως φύλου.

Αριστερά, η Louise de Ville, δεξιά η Dirty Martini.

Φωτογραφίζεις πολύ συχνά στους δόμους του Παρισιού; Το προτιμάς σε σχέση με το στούντιο ή τους κλειστούς γενικά χώρους; Πώς αντιδρούν οι περαστικοί όταν αρχίζετε να τραβάτε φωτογραφίες εσύ και τα μοντέλα σου σε δημόσιους χώρους φορώντας vintage κοστούμια; Σου αρέσει να έχεις ‘κοινό’ ή κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα; Θα μου άρεσε επίσης να ακούσω ποιες είναι οι αγαπημένες σου περιοχές και σημεία του Παρισιού για φωτογραφίσεις.

Είχα δικό μου στούντιο για 10 χρόνια, πράγμα που συχνά χαρακτήριζε τη δουλειά μου. Και μετά, μια μέρα, θέλησα να βγάλω τα μοντέλα μου έξω, στο φως της ημέρας. Και από τότε, έμεινα έξω.

Το Παρίσι είναι ένα από τα πιο υπέροχα και δωρεάν σκηνικά της Ευρώπης! Τι τύχη! Η πόλη έχει γίνει ένα μοντέλο η ίδια, σχεδόν.

Θα σου πω ένα μικρό μυστικό: δε ξέρεις κανείς πότε δουλεύω. Είναι αντάρτικο πόλης - προσπαθώ να ‘χανομαι’ στην πόλη σαν τουρίστας. Και ζητάω από τη μικρή μου ομάδα να κάνει το ίδιο. Καμουφλαριζόμαστε και χρησιμοποιούμε την πόλη σαν φόντο. Αν πρέπει να αποκαλυφθούμε, έχω πάντα έναν βοηθό μαζί μου για να απαντάει στις ερωτήσεις των περαστικών. Πρέπει να το κρατάς απλό και να επικοινωνείς. Το κοινό γίνεται ενεργός θεατής, μας αφήνει να κάνουμε τη δουλειά μας.

Πιο συχνά έχω πρόβλημα με τις αρχές ή με ανθρώπους που έχουν κάποια εξουσία σε ένα σημείο, όπως ένας μάνατζερ ή φύλακας που θα σου ζητήσει να δει άδεια για τη φωτογράφιση.

Όταν το πρότζεκτ απαιτεί μεγαλύτερη ομάδα και βαρύ εξοπλισμό, αφήνω την παραγωγή να ασχοληθεί με τα τυπικά των αδειών για τη φωτογράφιση σε κάποια τοποθεσία.
Ξέρω το Παρίσι απ’ ‘εξω και ανακατωτά. Ξέρω τι μπορώ να φωτογραφίσω. Είναι δύσκολο να βγάλεις έναν φωτογράφο από τον δρόμο του όταν του έχει μπει μια ιδέα στο μυαλό. Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, ή κακή ατμόσφαιρα, φεύγουμε… Αλλά ξαναεπιστρέφουμε.

Αριστερά: Οπισθόφυλλο του βιβλίου Recettes de Beaute, Δεξιά επάνω, ο showman Georges Bangable, δεξιά κάτω, Les Soeurs Papilles.

Τέλος, θα μπορούσες να διαλέξεις τρεις από τις αγαπημένες σου φωτογραφίες που έχεις τραβήξει ποτέ και να μας πεις γιατί; Σίγουρα είναι δύσκολο, γιατί όλες σου οι δημιουργίες είναι παιδιά σου, αλλά προσπάθησε σε παρακαλώ! Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις δικές σου σκέψεις για τη δουλειά σου.

Όπως είπες, είναι αδύνατο να διαλέξω τρεις φωτογραφίες.

Σου δείχνω αυτές τις τρεις γιατί στάθηκαν στημαντικές στη ζωή μου ως φωτογράφος.

Η πρώτη είναι η φωτογραφία για τη γαλλική περιοδεία του Cabaret New Burlesque. Θυμάμαι τον επαγγελματισμό και το χιούμορ της ομάδας! Την τράβηξα πέντε λεπτά μετά από ένα σόου. Όλοι ήταν έτοιμοι και πόζαραν με ύφος ταυτόχρονα με το πάτημα του κουμπιού. Επαγγελματίες της διασκέδασης. Ήξεραν τι πρέπει να κάνουν. Η Dirty Martini μου έδωσε το παρατσούκλι "Η φωτογράφος νίντζα”. Η φωτογραφία αναρτήθηκε στις διάσημες κολώνες Morris.

Η δεύτερη είναι μια διαφήμιση που μου παρήγγειλαν από την εταιρεία φακών Tamron. Το θέμα της ήταν ρομάντζο στο Παρίσι. Φωτογράφισα τον Mathias και τη Hyat, ένα αληθινό ζευγάρι, σε μια γέφυρα που βλέπει στη Notre Dame. Ήταν μια καλοκαιρινή μέρα αλλά μια μπόρα από το πουθενά μας ξάφνιασε. Το παίξαμε τουρίστες. Έχω πολύ τρυφερές αναμνήσεις από αυτή την παριζιάνικη βόλτα. Η στιγμή ήταν απλή, φιλική και όμορφη. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα που η φωτογραφία εκτέθηκε στο κοινό σε γιγάντια μεγέθυνση ύψους 13 μέτρων στον αυτοκινητόδρομο έξω από το Παρίσι.

Η τρίτη, είναι μια συμβολική φωτογραφία της Lada Redstar. Ήθελα μια φωτογραφία “ιλουστρασιόν”. Ένα κλισέ. Πιστεύω πως αυτή η εικόνα είναι τόσο όμορφη που μιλάει από μόνη της. Με τη Lada, κάναμε μια σειρά με σκέιτμπορτντ, με τίτλο The love & kill board”, πάνω στα οποία γράφει “Σου κάνω έρωτα και σε σκοτώνω”. Ο Misteratomic μας έκανε τα γραφιστικά.

Αριστερά επάνω, ο Mathias και η Hyat, αριστερά κάτω, ο θίασος του Cabaret New Burlesque, δεξιά επάνω, Lada Redstar, δεξιά κάτω, η Eve Saint Ramon.

Υ.Γ. Έχετε ερωτευτεί κι εσείς τη δουλειά της Eve; Μπορείτε να αγοράσετε τα έργα της εδώ.

Υ.Γ.2 Αγαπάτε το vintage όσο κι εμείς; Δείτε και αυτά τα πρόσφατα άρθρα μας.

H Παριζιάνα Chrys Chauveau μας μιλά για vintage ντύσιμο και lifestyle

6 + 1 λόγοι για να ψωνίζουμε vintage ρούχα

Η χορεύτρια του Τσάρλεστον Chanelle de Mai μας μιλά για vintage

10 tips για να δώσετε στο σπίτι σας vintage χαρακτήρα

Parisian photographer Eve Saint Ramon talks to us about her passion for vintage

It’s impossible to see a photo taken by Eve Saint Ramon and not be mesmerised. This Parisian photographer loves vintage and works in the vintage & retro fashion photography industry, but you will also find her taking pictures of burlesque and cabaret artists in theaters, bars as well as the streets of Paris. Her studio nudes and pinup portrets are probably the most atmospheric and tasteful of these genres I’ve ever seen and her street photos are oozing with parisian aura and finesse top to bottom. I asked her to speak about her job in her own words - so here she is:

Hello, Eve! Would you like to introduce yourself to our followers and tell us a little bit about yourself and your work?

Originally I had a master's degree in communication but became bored with it. So I took the opportunity to do internships with various companies in the field of photography.
I learned how to prepare a photography project on the job. I observed studio photographers and how they set up their lighting designs.

Top left, η Evie Calypso at Chez Poupoule, down left, η Louise de Ville, right, The Attagirls.

Next I taught myself photo editing for the photography agents. But soon I became a freelance photographer as I prefer to manage my work and my contracts on my own.

You do a lot of different styles, but personally, I am mostly drawn to your vintage-style photoshoots. How big a role does vintage play in your life? Are you into vintage lifestyle yourself?

My daily life is not 100% vintage. It's a bit like my work as a photographer, it's 50/50.
I'm a fan of wide, high waisted trousers from the 40s, and I'm most comfortable working in a pair of converse and a t-shirt. So if you meet me you'll see me dressed like this!
I love anachronisms. No offense to some. I have fun mixing genres, I believe in the beauty of the melting pot and I want to meld different styles.

Do you have a favourite era that inspires you artistically? If so, what would that be and why?

I appreciate solid and quality things. As for the furniture. If you come to my place, there is a mix of refurbished 1930s furniture, 1950s formica chairs, alongside contemporary and practical furniture with lots of storage.
It's the same with my photo equipment. I grew up with film; something to hold in your hand and cherish. And that's what I like to find in vintage or vintage inspiration: well-made products that last over time.

Top left, The Attagirls, bottom left, Mamzelle Viviane, La Big Bertha, Maud Amour, Mara de Nudee. Right, Chanelle de Mai.

You work with a lot of vintage artists, bloggers, fashion designers, models, business owners (like Chrys Chauveau, owner of Chez Poupoule), burlesque dancers (like Chanelle de Mai and Maud Amour), performers (like Séléné, The Attagirls, Les Soeurs Papillés, Louise de Ville) etc. It must be amazing to be a part of that community and be able to constantly create with them. What aspects of that do you enjoy the most?

Showcasing the people I photograph is essential.
You have to agree with me: the tailored cuts, the silhouettes and even the lingerie of the 40s are an ode to elegance, for men and for women.
It is for this reason that I enjoy collaborating with all the people you mentioned : the designers who are inspired by retro fashion, the vintage shops that are full of fabulous and unique pieces and the burlesque artists who make vintage stripteases. We each bring our particular passions and create together.
I have studied retro imagery so much that I know its visual codes by heart. It's one of the reasons they trust me to photograph them.
We are a small working family.

I have been following your work for a few years now, and I’m always impressed with how effortless and natural the result always looks, as if you just happened to be there in that moment witnessing a candid scene and took some pictures. Obviously, that is not true and there is a lot of planning and hard work behind all of it. But how do you make it the final result to look so smooth and flowing? What’s your creative process?

I leave a lot of freedom to my models.
I start by observing them way before the shoot ever begins. I find it's important to develop a rapport, chatting breezily while they prepare their makeup and are getting dressed.

This allows me to understand their gestures and to get a sense of their personality.
Then we lay out our plans for the shoot. I offer them discreet but precise directions for play and movement.
I create a small imaginary theater for my shooting, and like a director, I guide them, to bring them into the scenario I have in mind.
There is a lot of mutual trust.

Left, Mamzelle Viviane, top right, Kitten on the Keys, bottom right, Mara de Nudee

You seem to have an affinity for the ‘theatrical’ element in your pictures, shooting a lot of cabaret and burlesque models in action. Is that something you chose consciously, or did it ‘select’ you? As a photographer, what is it that fascinates you about that world?

The artists of the burlesque scene create and stage their own character. If you speak their language, it's very rewarding to get together for a shoot.
Every photographer comes with his/her personality, culture, education, ect...but it all starts with being open and respect for the other.
I am drawn to people with a strong personality and who have things to say, much like myself, I guess that's why it works!

You have a great eye for nude photography and photos with an erotic or flirty character, like pinup models. Also, the vast majority of your subjects are women. Is that a conscious choice? Do you prefer photographing women and/or the female form and why?

The pin-up photo is my most well known photographic work, my personal explanation of glamor and humor. I think it's what sets apart my work and honors the pinup esthetic, there is ways something unexpected, often humorous among the glamour.
I eventually managed to create a business from this passion.
With Chez Poupoule, we created Pinuporama. One of the 1st French retro style studios. We photographed women after doing retro make-up, hair and outfits from the 30s to the 60s.
We was hit! We got a lot of media coverage and businesses who wanted to work with us. We launched a whole new generation of photographers and makeup artists. Something we are very proud of.
Then in 2011 to conclude this body of work of pin-ups, an french editor published a hundred of my photos under the title “Recettes de Beauté”, co-written with Bérénice Clerc, (a journalist specializing in bio cosmetology).
Since I was young, I have been collecting pin-up decals. I even learned to read from comics.
I was raised by strong-tempered and very independent women, and the men in my family are staunch lovers of women. All of this has certainly influenced me, and my appreciation for outspoken women who are feminine and firece.
I like the defiance of these girls who display themselves almost naked, out of their own desire and agency. They may let the spectators believe that anything is possible while they are the masters of the game. There is a little scam in this process that enchants me.

Left, Louise de Ville, right, Dirty Martini.

You seem to shoot a lot in the streets of Paris. Do you prefer that to shooting in a studio or other closed spaces? How do passers-by react when you and your models start taking pictures in public spaces dressed in elaborate vintage attire? Do you enjoy having an ‘audience’ or does it make the process more difficult? Also, I’d love to hear what your favourite areas and spots of Paris are for photography.

I had my own photography studio for 10 years, which often defined my work. Then one day, I wanted to take my models out in the light of day, and I have stayed outside since.
Paris is one of the most fantastic open-air and free settings in Europe. What luck ! This city has become almost another model itself.
I'll let you in on a little secret: no one knows when I'm working. It's urban guerilla photography, so I try to blemd into the city like a tourist. And I ask the small team around me to blend in also. We camouflage ourselves with city as a backdrop. If we are unmasked, there is always an assistant with me to answer questions from passers-by. You have to keep it simple and communicate. The public becomes an active spectator, they let us work.
I more often have problems with the authorities, or people who have a little power on the spot, like a manager or gardien who will ask for a permit to shoot.
When the project involves heavier camera equipment and a larger team, I let the productions handle the formalities for my permission for the shooting location.

I know Parisian places by heart. I know what I can photograph. It's rare to derial a photographer when he has an idea in mind. If there is a problem, or a bad atmosphere, we leave ...but then we come back.

Left: bnack cover of the book ‘Recettes de Beaute’, top right, showman Georges Bangable, bottom right, Les Soeurs Papilles.

Would you like to name some of the photographers (or other artists) whose work has inspired you and whom you consider as an influence? You can include both famous artists of the past or contemporary photographers.

I had the opportunity to photograph men's fashion catalogs, boylesque, singers, djs, producers, music groups, dancers, even business leaders. I did an exhibition of portraits of men. But the public didn't catch on. Breaking free of gender stereotypes is still taboo. People prefer to catagorize everyone into boxes. Still, I've been fighting for a long time not to be locked into a style.

I am a photographer who portrays people, regardless of their gender.

Most of your photographs are self-explanatory, but there are some that are quite mysterious and intriguing. We would love to hear your thoughts on some of them, or to have some more context on ‘what is happening here’ or what the story is behind the scenes. I have attached those 5 photos on the email.

And finally, can you choose 3 of your favourites shots you’ve ever taken and tell us why? I’m sure that it must be difficult, because all your creations are your children - but please try! I would love to hear your thoughts and your own perspective on your work.

It's impossible to choose 3 photos, as you ask!
I released these three because they have been important in my life as a photographer.

First, the promotional photo of the Cabaret New Burlesque troupe for their French tour. I remember the professionalism and good humor of this team !! I took the picture just 5 minutes before a show. Everyone was ready, posing and giving attitude simultaneously at the sound of the click.. Consummate Professionals; They all knew what to do. Dirty Martini nicknamed me "The Ninja Photographer". The photo was featured on the iconic Morris columns.

Second, a publicity photo commissioned by lens brand Tamron. The subject was romance in Paris. I photographed Mathias and Hyat, a real couple, on a bridge towards Notre Dame. It was a summer day but a thunderstorm surprised us. Luckily, Hyat had an umbrella. We played tourists. I have fond memories of this Parisian walk. The moment was simple, friendly and beautiful. I was honored when the photo was displayed to the public in a gigantic format 13 meters high on the highway surrounding of the Paris.

Third, the symbolic photo of Lada Redstar.
I wanted an "illustrative" photo. A cliche ".
I find this picture so perfect that it speaks for itself.
With Lada, we edited a small series of a Skateboard "The love & Kill Board" on which it is written "I make love to you and I kill you with it".

Misteratomic created the graphics for us.