Δέκα ταινίες set in the 1950s και τι ζήλεψα από αυτές
Ότι τα 1950s είναι η αγαπημένη δεκαετία της Madame Gâteaux είναι τουλάχιστον προφανές είτε την έχετε γνωρίσει από κοντά είτε ρίχνοντας μία πρόχειρη ματιά στο site. Ποιες είναι οι ταινίες που κάνουν την καρδιά της να ματώνει που δεν γεννήθηκε την κατάλληλη εποχή;
Grease (1978)
grease
Η περίληψη: Αλήτης με δερμάτινο και λιγδωμένο μαλλί γνωρίζει συμμαθήτρια "καλό κορίτσι" και αγαπιούνται, αλλά αυτός παραείναι αλήτης και αυτή παραείναι καλό κορίτσι. Στο τέλος αυτός φοράει ζακετούλα και αυτή πέτσινα και τα βρίσκουν στη μέση.
Τι ζήλεψα: Το Γκριζ θα 'ναι πάντα μέσα στην καρδιά μου και είναι ίσως η ταινία που έχω δει/τραγουδήσει/χορέψει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Νομίζω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το βαρεθώ ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Είναι η ταινία που με έκανε να ζηλέψω σαν τρελή που δεν είχαμε κι εμείς χορούς με φρουτ παντς στο γυμναστήριο του σχολείου, ντάινερ να πηγαίνουμε να πίνουμε μιλκσέηκ, γήπεδο του φούτμπολ με κερκίδες για να χορεύουμε και να τραγουδάμε ανεβοκατεβαίνοντάς τις (βλ. κεντρική φωτό) και τεράστια καμπριολέ αυτοκίνητα με ζωγραφισμένες φλόγες στο καπό. Στο μεταξύ, παρηγοριόμουν με το να βλέπω και να ξαναβλέπω την ταινία και να περιμένω έναν Ντάνι Ζούκο να γίνει ο πρίγκηπάς μου. Α και επίσης κρυφοήθελα και το ροζ μαλλί της Φρέντσι από τη σεκάνς με το όνειρο. Tώρα, όμως, που το mermaid hair έγινε τάση στο μαλλί νομίζω ότι παραγέρασα.
2) Pleasantville (1998)
pleasantville-movie-poster
H περίληψη: Μία ευρηματική ταινία που δεν είχε ποτέ την αναγνώριση που της άξιζε. Ο Τόμπι Μαγκουάιρ και η Ριζ Γουίδερσπουν ξυπνούν "παγιδευμένοι" στα 1950s σε μια ασπρόμαυρη πραγματικότητα (γιατί δεν μπορεί να μου συμβεί κι εμένα αυτό;) και ψάχνουν να βρουν τι πρέπει να κάνουν για να επιστρέψουν στην πραγματική τους (έγχρωμη) ζωή.
Τι ζήλεψα: Θέλω κι εγώ να ξυπνήσω ένα πρωί και να βρεθώ στα 1950s. Έστω για λίγο, βρε παιδί μου, μετά θα πάθω σύνδρομο στέρησης από τα social media νομίζω. Επίσης, η σκηνή που λατρεύω: το πρωινό. Εμένα γιατί η μαμά μου δεν μου έφτιαχνε κάθε μέρα ένα βουνό από pancakes; Απαράδεκτο.
3) Cry-Baby (1990)
cry baby 2
Η περίληψη: Ο Τζόνι είναι παλιόπαιδο ροκαμπιλάς με συγκρότημα και η Άλισον είναι κορίτσι από καλή οικογένεια. Η αυστηρή γιαγιά της δεν την αφήνει να βγει μαζί του, οπότε αυτή καίγεται και σιγολιώνει (δεν την αδικώ).
Τι ζήλεψα: Αγαπάμε Τζόνι και τον αγαπάμε ακόμα πιο πολύ με αυτό το ροκαμπίλι χτένισμα και το δάκρυ στο μάτι. Θέλω απεγνωσμένα να έρθει ο Τζόνι να με πάρει από το σπίτι φορώντας το leather jacket, να ανέβω στη μηχανή του και καθώς μαρσάρει, να πέφτει το τσουλούφι ατημέλητα στο μάτι του. Αχ!
4) Chocolat (2000)
chocolat
Η περίληψη: η Ζυλιέτ Μπινός είναι ζαχαροπλάστισσα που ανοίγει σοκολατερί σε μικρό χωριουδάκι στη γαλλική επαρχία (εντάξει δηλαδή, στρίψε κι άλλο το μαχαίρι), αλλά όλοι οι κάτοικοι τη θεωρούν εξώλης και προώλης. Αυτή, όμως, όντας καπάτσα και ταλεντάρα στη ζαχαροπλαστική, αλλά και πολύ ζεν γενικότερα, τους κερδίζει έναν προς έναν και στο τέλος τρώνε όλοι μαζί στον κήπο έναν κόκορα με σάλτσα σοκολάτας.
Τι ζήλεψα: Τα πάντα. Που η Ζυλιέτ Μπινός έχει σοκολατερί σε γαλλικό χωριουδάκι στα 50s είναι η απόλυτη ταύτιση. Τυχαίο που έχει ΚΑΙ Τζόνι η ταινία; Τυχαίο που είναι σέξι μποέμης τζίπσι και που παίζει ΚΑΙ κιθάρα; Φταίω τώρα εγώ που από αυτήν τη σκηνή θέλω ΚΑΙ τον Τζόνι, ΚΑΙ τα σοκολατάκια ΚΑΙ το τέλειο φόρεμα της Μπινός; Damn it, life is unfair.
5)Peggy Sue Got Married (1986)
peggy poster
Η περίληψη: Η μεσόκοπη Πέγκι Σου βρίσκεται ξαφνικά παγιδευμένη στα 1950s, τότε που ήταν έφηβη και έβγαινε ραντεβού με το Νίκολας Κέιτζ, τον οποίο παντρεύτηκε, αλλά αυτός τελικά την απατούσε.
Τι ζήλεψα: Ότι πολύ θα ήθελα να παγιδευτώ κι εγώ στα 1950s το είπαμε παραπάνω (βλέπε Pleasantville). Γενικά, πολύ σαχλή ταινία, την οποία κρατάμε και πάλι για τις φούστες με φουρό και τα διάφορα συνολάκια, αλλά και αυτήν εδώ τη σκηνή με τον Νίκολας Κέιτζ και τον Τζιμ Κάρεϊ (κι άλλους δύο άσχετους) να τραγουδάνε, που επίσης με έκανε να ζηλεύω που δεν είχα αγόρι που να τραγουδάει σε συγκρότημα α καπέλα με λαμέ χρυσό σακάκι. Και γενικά νομίζω ότι θα ήμουν κα-τα-πλη-κτι-κή στο α καπέλα.
6) On the Road (2012)
on the road
Η περίληψη: Το μυθιστόρημα του Κέρουακ "Στον δρόμο" είναι πασίγνωστο και χιλιοδιαβασμένο, και η κινηματογραφική του μεταφορά μπορεί να μην είναι συγκλονιστική, αλλά τουλάχιστον ήταν αξιοπρεπής. Για να μην τα πολυλογώ, το άλτερ έγκο του Κέρουακ, ο Σαλ, κάνει road trip με τον τρελιάρη Ντην Μοριάρτι και το κορίτσι του, τη Μέρι Λου.
Τι ζήλεψα: Πολλά. Το road trip στις ΗΠΑ. Το λασπωμένο καφετί Hudson Commodore του '49. Και κυρίως αυτήν εδώ τη σκηνή που μου φαίνεται η πιο διασκεδαστική αλλαγή χρόνου όλων των εποχών: ξέφρενος χορός στους ρυθμούς του Salt Peanuts του Dizzy Gillespie (πιο dizzy, πεθαίνεις) και μετά countdown!
7) L.A. Confidential (1997)
la confidential poster
Η περίληψη: Nουάρ κατάσταση, φόνοι στο Λος Άντζελες στα 1950s, διεφθαρμένοι μπάτσοι και μία ξανθιά πόρνη υπερπολυτελείας που μοιάζει στη Βερόνικα Λέικ.
Τι ζήλεψα: Ήμουν σχετικά μικρή όταν βγήκε η ταινία αυτή στους κινηματογράφους και νομίζω ότι βαριόμουν το πολύ μπλα-μπλα (μη βαράτε, αναθεώρησα αργότερα), όμως, αυτό που ζήλεψα με πάθος ήταν οι κατάξανθες, κυματιστές μπούκλες της Κιμ Μπάσιντζερ, το κατακόκκινο κραγιόν της και πάνω απ' όλα εκείνος ο μαύρος μανδύας που φορούσε με το λευκό βελούδινο τελείωμα στην κουκκούλα (βλ. πόστερ).
8) The Talented Mr. Ripley (1999)
mr ripley 3
H περίληψη: Ψυχοπαθής δολοφόνος με πολλά θεματάκια πηγαίνει στην Ιταλία και κάνει γνωριμία με ηλιοκαμένο κακομαθημένο πλουσιόπαιδο και την κοπέλα του. Τα υπόλοιπα δεν τα λέμε λόγω σπόιλερ.
Τι ζήλεψα: Πολλά πράγματα. Την κόκκινη κάμπριο Alfa Romeo Giulietta Spider. Τα μεγάλα κοκκάλινα γυαλιά του Ματ Ντέιμον που το 1999 δεν είχαν κάνει ακόμα χιπστερικό comeback και δεν μπορούσα να τα φορέσω. Τον Τζουντ Λο στα καλυτερότερά του εμφανισιακά (η αραίωση δεν είχε χτυπήσει ακόμα) να παίζει σαξόφωνο στη σκηνή στο κλαμπ (αγιαγιάι). Και φυσικά ΟΛΗ την γκαρνταρόμπα της Γκουίνεθ Πάλτροου: Το γαλάζιο μπικίνι στη σκηνή στην παραλία. Τη navy blue τουαλέτα και τα γάντια ως τον αγκώνα στη σκηνή στην όπερα. Τις full skirts συνδυασμένες με λευκό πουκάμισο δεμένο κόμπο και εσπαντρίγιες. Και βέβαια, αυτό εδώ το συνολάκι με το λεοπάρ παλτό και σετάκι pillbox hat. (Άουτς. Πονάει.)
leopard gwyneth
9) Far from Heaven (2002)
haynes-heaven
Η περίληψη: Μεσοαστή κιουρία των προαστίων ερωτεύεται τον κηπουρό της, αλλά -ουπς!- είναι παντρεμένη και επίσης -ουπς!- είναι ελαφρώς μαύρος. Και είμαστε στα 50s.
Τι ζήλεψα: Την Τζούλιαν Μουρ ολόκληρη: με τα υπέροχα τζίντζερ μαλλιά της, τα κόκκινα χείλη και τα νταμέ φορέματα. Και πάνω απ' όλα, το πόσο κλασάτο κάνει να δείχνει αυτό το φουλάρι δεμένο γύρω από το κεφάλι της. Αυτό πότε θα ξαναγίνει μόδα και εγώ γιατί όποτε το έχω δοκιμάσει μοιάζω απλά με γριά βάβω απ' τα β'να; Επίσης, ο Τοντ Χέινς έχει ένα μοναδικό ταλέντο στο να συνθέτει πλάνα με μονοχρωματικές παλέτες κι εγώ αγαπώ όλες τις εποχές του χρόνου, αλλά ενδυματολογικά δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από τα χρώματα του φθινοπώρου επάνω σε μια κοκκινομάλλα. Συνεπώς: λατρεύω τα πάντα από το παρακάτω still:
far from heaven autumn
10) Carol (2015)
carol movie poster
Η περίληψη: Άβγαλτη νεαρή Νεοϋορκέζα ερωτεύεται ξανθιά έμπειρη μεγαλοαστή, αλλά η κοινωνία στα 50s δεν είναι έτοιμη και στη σχέση τους μπαίνουν πολλά εμπόδια και γενικώς πέφτει κλάμα.
Τι ζήλεψα: Τοντ Χέινς στη σκηνοθεσία και πάλι, οπότε pure class ολόκληρη η ταινία. Επίσης, η Κέιτ Μπλάνσετ είναι πάντα υπέρκομψη, αλλά τα 50s πάνε ακόμα περισσότερο στη φιγούρα της. Θα ξεχωρίσω το παρακάτω συνολάκι, με το κόκκινο swing coat, το κόκκινο καπέλο και τα μαύρα cat-eye γυαλιά ηλίου. Α και την καρφίτσα στο πέτο. Αχ!
carol