Όχι άλλη ζάχαρη στο τσάι!

Είναι η ώρα του τσαγιού. Κάθεστε στην αναπαυτική πολυθρόνα σας, το λάπτοπ με το καινούργιο επεισόδιο της αγαπημένης σας σειράς περιμένει έτοιμο να πατήσετε το play, η φλις κουβερτούλα σκεπάζει τα ποδαράκια σας, έξω βρέχει κι εσείς δεν θέλετε παρά να χουχουλιάσετε. Το νερό έχει βράσει, το τσάι έχει μπει στο φλιτζάνι και έρχεται το μεγάλο δίλημμα: ζάχαρη ή όχι;

Aς ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο καθένας δικαιούται να πίνει το τσάι του όπως θέλει και δεν κρίνουμε κανέναν. Παρόλα αυτά, η Madame Gâteaux συμβουλεύει: οτιδήποτε προστίθεται σε ένα φλιτζάνι τσάι, είτε πρόκεται για ζάχαρη, είτε για γάλα, είτε για λεμόνι, επηρεάζει τη γεύση του. Όταν, λοιπόν, έχετε στα χέρια σας ένα ποιοτικό τσάι, θα απολαύσετε στο μάξιμουμ τη γεύση και το άρωμά του μόνο αν είναι εντελώς σκέτο. Τα αρώματα ενός καλού τσαγιού είναι τόσο λεπτά, που όταν του προσθέτουμε ζάχαρη, ο πραγματικός του χαρακτήρας καμουφλάρεται σε βαθμό που δεν είμαστε καν σε θέση να το περιγράψουμε: φρουτώδες; γήινο; αρωματικό; χορτάρινο;

Sugar-Cubes-on-Spoon

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Πώς ξεκίνησε η συνήθεια της προσθήκης ζάχαρης και γάλακτος στο τσάι;

Όταν οι Βρετανοί άρχισαν να πίνουν τσάι πριν από μερικούς αιώνες, κατανάλωναν στην ουσία ένα προϊόν που είχε εκτεθεί στον ήλιο, τον αέρα και το αλμυρό θαλασσινό νερό επί ολόκληρες εβδομάδες προτού φτάσει στα χέρια τους. Συχνά το τσάι είχε, λοιπόν, ξεροψηθεί και ανεμοδαρθεί τόσο άσχημα, που τα καημένα, ταλαιπωρημένα φύλλα του είχαν χάσει κάθε δυνατότητα να εντυπωσιάσουν με τα αρώματά τους. Το οξυγόνο, η υγρασία και η εκτεταμένη έκθεση σε θερμότητα και φως επηρεάζουν αρνητικά την ποιότητα του τσαγιού. Εάν, λοιπόν, έχεις επενδύσει κάμποσα χρήματα και χρόνο για να κουβαλήσεις ένα εξωτικό ρόφημα από την άλλη άκρη της Γης, και φτάνει στην εξώπορτά σου σε αυτή την κατάσταση, τι κάνεις; Προσπαθείς να περισώσεις ό,τι απέμεινε. Κάπως έτσι, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι άρχισαν να προσθέτουν γάλα και ζάχαρη στο τσάι τους.

Πλοίο της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών

Από τότε, βέβαια, η τεχνολογία έχει προχωρήσει αρκετά. Το τσάι μπορεί πλέον να συσκευαστεί σε κενό αέρος, και να ταξιδέψει προστατευμένο από καιρικές συνθήκες, πράγμα που σημαίνει ότι όταν φτάνει στην πόρτα μας, παραμένει στο μάξιμουμ της ποιότητάς του και επομένως η ζάχαρη είναι περιττή. 

Aλλά ας λάβουμε και έναν ακόμη παράγοντα υπόψη μας.

Το τσάι, ως γνωστόν, έχει ευεργετική επίδραση στην υγεία μας. Περιέχει πολυφαινόλες και φλεβονοειδή, που έχουν αντιοξειδωτική δράση. Επίσης, είναι η μόνη πηγή του αμινοξέως θειανίνη, το οποίο προστατεύει το ανοσοποιητικό και κρατά το μυαλό μας σε εγρήγορση. Σύμφωνα με σχετικές μελέτες, τονώνει τα εγκεφαλικά κύματα Άλφα, πράγμα που συμβάλλει στη συγκέντρωσή μας. Το πράσινο τσάι λέγεται ότι βοηθά στην απώλεια βάρους και στον έλεγχο των επιπέδων γλυκόζης, ενώ έχει κατευναστική επίδραση στο σώμα μας και προσφέρει χαλάρωση που διαρκεί έως και 8 ώρες από την κατανάλωσή του.

Όταν, όμως, προσθέτουμε ζάχαρη στο ρόφημά μας, προσθέτουμε και θερμίδες. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για το γάλα και την κρέμα. Μια μελέτη του Nutrition Research από το 2010 έδειξε ότι το αγελαδινό γάλα μειώνει την αντιοξειδωτική ικανότητα του μαύρου τσαγιού. Μάλιστα, όσο λιγότερα λιπαρά είχε το γάλα, τόσο μεγαλύτερη ήταν η μείωση της αντιοξειδωτικής δράσης. Συν τοις άλλοις, το μαύρο τσάι προστατεύει από την πλάκα και την τερηδόνα. Προφανώς, βάζοντάς του ζάχαρη, αυτή η ευεγερτική επίδραση ακυρώνεται.

the awkward yeti

Επιχείρημα νούμερο τρία:

Σύμφωνα με πρόσφατη στατιστική μελέτη στη Μεγάλη Βρετανία, το πώς πίνετε το τσάι σας λέει πολλά για εσάς, αφού το πόση ζάχαρη βάζετε στο τσάι σας σχετίζεται με το κοινωνικοοικονομικό σας στάτους.

Για παράδειγμα, άτομα με χαμηλό εισόδημα έχουν δύο φορές περισσότερες πιθανότητες να βάλουν δύο ή και περισσότερες κουταλιές ζάχαρη στο τσάι τους σε σχέση με τα άτομα με υψηλό εισόδημα. Στην κατηγορία “χαμηλό εισόδημα” συμπεριλαμβάνονταν άτομα με χαμηλή ειδίκευση ή ανειδίκευτα, άνεργοι και ανεπάγγελτοι, ενώ στην κατηγορία "υψηλό εισόδημα" επρόκειτο για άτομα σε θέσεις διευθυντικές, υψηλόβαθμα στελέχη εταιρειών και ελεύθερους επαγγελματίες.

Όπως καταλαβαίνετε, εάν το παρακάνετε με τη ζάχαρη, κινδυνεύετε να χαρακτηριστείτε μπασκλάς.

Oh dear! Μου έβαλαν ζάχαρη οι πληβείοι!

Και βέβαια, το 'πε και η Μέριλ Στριπ στο Doubt.

Όταν ο (αείμνηστος) Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν της ζητάει ζάχαρη, εκείνη τον κοιτά επικριτικά. Στη συνέχεια, τον ρωτά:

“Μία;”

“Τρεις”, απαντάει εκείνος.

Τον ξανακοιτά, σοκαρισμένη.

“Είμαι γλυκατζής”, δικαιολογείται αυτός.

“Μία, δύο, τρεις”, μετράει η Μέριλ Στριπ ρίχνοντας τους κύβους έναν-έναν στο φλυτζάνι. Έπειτα, γυρίζει στην Έιμι Άνταμς:

“Αδερφή, θέλετε ζάχαρη;”

“Ποτέ!” απαντά αυτή με στόμφο κι έπειτα γυρίζει στον Χόφμαν και δικαιολογείται: “Όχι πως έχει τίποτα το κακό η ζάχαρη.”

Τέλος, αν δεν έχετε πειστεί ακόμα από τα τόσα επιχειρήματα και τις απόψεις ειδικών, θα σας αφήσω να διαβάσετε την άποψη ενός πολύ σοφού κυρίου επάνω στο θέμα. Πρόκειται για ένα άρθρο του Τζορτζ Όργουελ που δημοσιεύτηκε το 1946 στην Evening Standard με τίτλο “Ένα ωραίο φλυτζάνι τσάι”. O Τζορτζ ως αυθεντία σε θέματα τσαγιού, θα σας τα πει πολύ πιο χύμα και τσουβαλάτα από μένα.

George Orwell, με το φλυτζάνι ανά χείρας

“Ξέρω πως είμαι μειονότητα στο θέμα αυτό. Αλλά παρόλα αυτά, πώς μπορείτε να θεωρείτε τον εαυτό σας εραστή του τσαγιού όταν καταστρέφετε τη γεύση του βάζοντάς του ζάχαρη; Θα ήταν εξίσου λογικό να του βάλετε αλάτι ή πιππέρι. Το τσάι προορίζεται να είναι πικρό, όπως η μπίρα προορίζεται να είναι πικρή. Αν το γλυκάνεις, πλέον δεν γεύεσαι το τσάι, αλλά μονάχα τη ζάχαρη. Θα μπορούσατε να φτιάξετε ένα παρόμοιο ρόφημα διαλύοντας ζάχαρη σε σκέτο ζεστό νερό.

Κάποιοι θα απαντήσουν ότι δεν τους αρέσει το τσάι το ίδιο, ότι το πίνουν μόνο για να ζεσταθούν και να πάρουν ενέργεια, και χρειάζονται ζάχαρη για να καλύψει τη γεύση του. Στους ανθρώπους αυτούς θα έλεγα: δοκιμάστε να πιείτε τσάι χωρίς ζάχαρη για, ας πούμε, ένα δεκαπενθήμερο και είναι μάλλον απίθανο να ξαναθελήσετε να κατστρέψετε το τσάι σας με το να το γλυκαίνετε.”

Γι' αυτό, μη σας ξαναδώ με την τσιμπίδα και τον κύβο: Ο Μεγάλος Αδερφός aka George Orwell σας παρακολουθεί.

Y.Γ. Δεν λέω, η ζάχαρη σε κύβους είναι χαριτωμένη, και αυτές οι μικρές τσιμπίδες που βάζουμε τον κύβο στο φλυτζάνι πολύ κομψές, και το πλιτς που κάνει ο κύβος όταν πέφτει στο τσάι très chic και τα λοιπά. Αλλά υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς με τους κύβους της ζάχαρης αντί να τους προσθέτει στο τσάι του. Όπως για παράδειγμα αυτό εδώ το γλυπτό.

Sugar Metropolis, Brendan Jamison

Ο Μπρένταν Τζέιμισον έφτιαξε μια ολόκληρη πόλη από ζάχαρη, χρησιμοποιώντας 500.000 κύβους, η οποία εκτέθηκε στο Pompidou στο Παρίσι. Πέρα από αυτό, βέβαια, έχει φτιάξει και πολλά ακόμα γλυπτά με κύβους ζάχαρης, μεταξύ των οποίων το Ταζ Μαχάλ, το Σινικό Τείχος και διάφορα άλλα. Σκεφτείτε πόσα υπέροχα φλυτζάνια χωρίς ζάχαρη αντιστοιχούν στους κύβους που έχει χρησιμοποιήσει για τα γλυπτά του!